بررسی مقادیر TSPو PM۱۰ و توصیف کیفیت هوا با تکیه بر شاخص AQI در هوای مناطق مرکزی شهر تهران در سال ۸۵-۸۴

مقدمه: در عصر حاضر توسعه روز افزون جوامع شهری و افزایش فعالیت های اقتصادی و صنعتی بدون توجه به ارزیابی اثرات این فعالیت ها بر سلامت انسان به عنوان محور توسعه، آلودگی هوای شهرها و مخاطرات ناشی از انتشار آلاینده های مختلف را موجب گردیده است. از طرفی وضعیت بحرانی آلودگی هوای تهران بر کسی پوشیده نیست و با توجه به این که ذرات معلق به عنوان یکی از آلاینده های اصلی شهر تهران به شمار می رود، در این مطالعه غلظت ذرات معلق موجود در هوای آزاد شامل TSP و PM۱۰ و همچنین توصیف کیفیت هوا با تکیه بر شاخص AQI بر اساس ماه های مختلف نمونه گیری مورد بررسی قرار گرفت. روش ها: این مطالعه از ابتدای دی ماه ۸۴ تا پایان اردیبهشت ۸۵ انجام شد. تعداد ۵۰ نمونه برای TSP با استفاده از پمپ نمونه گیر با حجم زیاد و تعداد ۵۰ نمونه برای PM۱۰ با استفاده از دستگاه لیزری پایش ذرات مدل ۱۰۷ برداشت شد. یافته ها: در طول دوره نمونه گیری از نظر آلاینده TSP، اسفند ماه ۱۳۸۴ با میانگین µg/m۳ ۶۳/۱۹۰ آلوده ترین ماه و فروردین ۱۳۸۵ با میانگین µg/m۳ ۵/۱۱۸ پاک ترین ماه بود. در طول دوره نمونه گیری از نظر آلاینده PM۱۰، دی ماه ۱۳۸۴ با میانگین µg/m۳ ۵/۶۶ آلوده ترین ماه و فروردین ۱۳۸۵ با میانگین µg/m۳ ۱/۴۲ پاک ترین ماه گزارش گردید. نتیجه گیری: بر اساس شاخص کیفیت هوا (AQI) در طول دوره نمونه گیری، در ۹۶ درصد از موارد آلاینده TSP کمتر از حد استاندارد (۱۰۰ < AQI) و در ۴ درصد از موارد آلاینده TSP بالاتر از حد استاندارد (۱۰۰ > AQI) قرار داشت. بر اساس شاخص کیفیت هوا (AQI) در طول دوره نمونه گیری، در ۹۸ درصد از موارد آلاینده PM۱۰ در کمتر از حد استاندارد (۱۰۰ < AQI) و در ۲ درصد از موارد آلاینده PM۱۰ بالاتر از حد استاندارد (۱۰۰ > AQI) به دست آمد.   واژه های کلیدی: آلودگی هوا، تهران، ذرات معلق، شاخص کیفیت هوا.

کلیدواژه ها:

Air Pollution ، Tehran ، Particulate Matter ، Air Quality Index