اثر بخشی واقعیت درمانی برمهارتهای ارتباطی و نگرش های ناکارآمد معتادین به مواد مخدر شهرستان ساری

هدف از اجرای این تحقیق، اثر بخشی واقعیت درمانی برمهارتهای ارتباطی و نگرش های ناکارآمد معتادین به مواد مخدر شهرستان ساری بوده است. در این پژوهش به منظور گردآوری اطلاعات از روش های اسنادی و میدانی استفاده گردید. در روش اسنادی از منابع مختلف مانند کتب، مقالات، نشریات و اینترنت استفاده شد و در روش میدانی نیز ازپرسشنامه استفاده گردید. پرسشنامه ها شامل سوالاتی است که متناسب با موضوع تحقیق در اختیار پاسخگوقرار داده شد. جامعه آماری شامل معتادان به مواد مخدر شهرستان ساری بوده که با استفاده از شیوه نمونه گیری غیرتصادفی تعداد ۳۴ نفر، (۱۷ نفر گروه آزمایش و ۱۷ نفر گروه گواه)، به عنوان نمونه آماری در نظر گرفته شده است. روش پژوهش شبه آزمایشی، بامدل پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است. در این پژوهش از دو پرسشنامه ی نگرش های ناکارآمد (ویزمن و بک ،۱۹۷۸) و پرسشنامه ی مهارت های ارتباطی اصلاح شده ی کویین دام (۲۰۰۴) به عنوان پیش آزمون و پس آزمون استفاده شده است. پس از مرحله ی پیش آزمون ،ساختار و محتوای واقعیت درمانی طی۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای، هرهفته یک جلسه به گروه آزمایش آموزش داده شد. در مرحله آخر نیز از افراد نمونه آماری پس آزمون به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون تحلیل کواریانس استفاده شده است. نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون، در دو گروه آزمایش و کنترل، تفاوت معناداری وجود داشته است و به این ترتیب ، تاثیر واقعیت درمانی برمهارتهای ارتباطی و نگرش های ناگارآمد معتادین ، به صورت محسوسی مشاهده شد.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی ، "مهارتهای ارتباطی ، "نگرش های ناگارآمد ، "مصرف مواد ، "معتادین