زیباشناسی و ریشه یابی مفاهیم و نوع بیان واژه های فلاح و خسران در قرآن و نمونه های برگزیده آن در شعر عطار و حکایات مثنوی مولوی

ریشه یابی واژه های کلام گرانمایه الهی و دست یابی به مفاهیم ارزشمند آن هر مسلمان و انسان خداجویی را به شگفتیوا می دارد و مایه استنباط قدرت لایزال حق درتبیین ، آموزش وشفاف سازی مفاهیم والای الهی خواهد شد.؛ بنابراین بر ماواجب است با کنکاشی وسیع و موشکافانه به عمق این واژه ها راه یابیم . در این مقاله هدف شناخت و استخراج مفاهیمبلند دو واژه فلاح (رستگاری) و خسران (زیانکاری) و دست یابی به ریشه های معنوی ، محتوا ، مخاطبان و حالاتمختلف انسان های متصف به این دو واژه در کلام نورانی حق است . در این روش ابتدا واژه ها را با توجه به محتوای آنبررسی و سپس بین مفاهیم والای آن و اشعار شاعر بزرگ قرن هفتم که یکی از صاحبنظران بزرگ شعر عرفانی است رامقایسه و نمونه های این مفاهیم را در شعر او بیان می کنیم.ارزش توجه به کلام الهی و شناخت پیشینه کاربرد های لغوی ومعنایی معجزه الهی این تحقیق را ارزشمند می سازد . ادامه این ریشه یابی های لغوی را که برآمده از کتاب آسمانی است،بهمصداق «معنی قرآن زقرآن پرس و بس» می طلبد که سایر محققان نیز این روش را در پیش گیرند و دقت نظر بیشتری را مطمع کار خود قرار دارند.

کلیدواژه ها:

قرآن ، فلاح ، خسران ، شعر عرفانی ، عطار ، مولوی