مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر هیجان و درمان مبتنی بر ذهن مشفقانه بر رشد پس از سانحه و احساسات مثبت و منفی درک شده در بیماران بزرگسال بستری بهبود یافته از ویروس کرونا

مقدمه: این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر هیجان و درمان مبتنی بر ذهن مشفقانه بر رشد پس از سانحه و احساسات مثبت و منفی درک شده در بیماران بستری بالغ بهبود یافته از ویروس کرونا انجام شد. روش کار: جامعه آماری این مطالعه مقطعی شامل کلیه بیماران بستری با تشخیص ویروس کرونا در شهر مشهد طی تیر تا شهریور ۱۴۰۰ بود. چهل و پنج بیمار انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه مساوی (دو گروه آزمایشی و یک گروه شاهد) قرار گرفتند. گروه های آزمایشی درمان مبتنی بر هیجان یا درمان مبتنی بر ذهن مشفقانه دریافت کردند. ابزار تحقیق پرسشنامه رشد پس از سانحه تدسکی و کالهون (۱۹۹۶) و اندازه گیری مختصر عاطفه مثبت و منفی: مقیاس های PANAS واتسون، کلارک و تلگن (۱۹۸۸) بود. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس مختلط، اندازه گیری های مکرر و نرم افزار SPSS-۲۳ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو مداخله بر رشد پس از سانحه و احساسات مثبت و منفی درک شده در بیماران بزرگسال بستری بهبود یافته از کرونا تفاوت معناداری وجود ندارد. با این حال، هر دو روش درمانی بر هیجانات مثبت و منفی و رشد پس از سانحه در پس آزمون و پیگیری ۳ ماهه تاثیر می گذارند (۰۵/۰>P) نتیجه گیری: بر اساس نتایج، درمان مبتنی بر هیجان و درمان مبتنی بر ذهن دلسوزانه می تواند رشد پس از سانحه و عواطف مثبت و منفی را در بیماران بزرگسال بستری بهبود یافته از ویروس کرونا بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

شفقت ، رشد پس از سانحه ، ویروس کرونا ، عاطفه