روش های «تربیت عبادی» کودک از منظر آموزه های فقهی

«تربیت»، مفهوم بی پایان و بی کرانه ای است که تمامی شئون و ساحت های حیات انسانی را در بر می گیرد؛ تربیت نه در حصار زمان محدود می شود و نه در قلمرو مکان می گنجد. فراتر از محیط، وسیع تر از عالم و ژرف تر از رفتار بیرونی و نهان و سرشت آدمی است. یکی از مهم ترین ابعاد تربیتی، تربیتی عبادی است. تربیت عبادی کودکان اهمیت خاصی در نظام آموزشی و تربیتی اسلام دارد. تحقیقات نشان میدهد بسیاری از افرادی که در بزرگسالی نسبت به عبادات سستی از خود نشان می دهند، بی اعتقاد به دین و تکالیف دینی نیستند، بلکه عواملی چون بیتوجهی و یا عدم تقید والدین نسبت به انجام به موقع تکالیف عبادی، عدم ورزیدگی کودکان در انجام عبادات در کودکی و ناآگاهی آنان از فلسفه و اهمیت عبادات، در این زمینه نقش دارند. پیش از سن تکلیف، کودکان با اعمال و تکالیف عبادی، فلسفه و فواید اعمال والدین و مربیان به عنوان مسئولان اصلی تربیت، باید زمینه فراگیری و انجام برخی از مسائل دینی را برای کودکان فراهم نمایند. این پژوهش از منظر توصیفی، تحلیلی و گردآوری کتابخانه ای، با هدف تبیین بررسی ضرورت تربیت عبادی کودکان و مسئولیت والدین در این زمینه و روش های تربیتی عبادی از منظرآموزه های فقهی با تاکید به آیات و روایات پرداخته است.

کلیدواژه ها:

تربیت ، عبادت ، وظیفه ، والدین ، روش