بررسی رابطه بین ویژگی های فردی و تفکر راهبردی در بین فرماندهان و مدیران ارشد ناجا

هدف این مقاله، بررسی رابطه­ی ویژگی­های شخصیتی و متغیرهای زمینه­ای با تفکر راهبردی در بین فرماندهان و مدیران ارشد ناجاست. روش این پژوهش از نظر مسیر، توصیفی، از نظر هدف کاربردی، از نظر فرآیند اجرا کمی)و از نظر زمان مقطعی بوده­است. در مرحله­ی گردآوری داده­ها از روش اسنادی و پیمایشی استفاده شد که در بخش اسنادی، اطلاعات موجود درباره­ی موضوع، گردآوری و مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند و در بخش پیمایشی وضع موجود توسط پرسش­نامه بررسی شد. یافته­های پژوهش گویای آن است که از بین عوامل پنج­گانه­ی شخصیتی، «وظیفه­شناسی» و «برون­گرایی» با میزان تفکر راهبردی دارای رابطه­ی معنادار به ترتیب مستقیم و معکوس بودند، ولی «توافق­پذیری»، «تجربه­گرایی» و «ناپایداری هیجانی» فاقد رابطه ارزیابی شدند. دیگر متغیرهای زمینه­ای از جمله سن، میزان تحصیلات، محل تحصیل، نوع رشته­ی تحصیلی، سابقه­ی خدمت در ناجا، سابقه­ی خدمت در پست فعلی و مدیر یا فرمانده بودن رابطه­ی معناداری با میزان تفکر راهبردی در بین فرماندهان و مدیران ارشد ناجا مشاهده نشد.

کلیدواژه ها:

تفکر راهبردی ، ویژگی های شخصیتی ، مدل پنج عاملی ، ناجا ، فرماندهان و مدیران ارشد