قانونمندی و قانون گریزی از منظر قرآن، نهج البلاغه و دیدگاه امام خمینی (ره)

قانون به دو معنی به کار می رود: یکی در امور اعتباری، وضعی و قراردادی و دیگری در امور حقیقی، نفس الامری و واقعی. هر جامعه ای نیازمند نظم و انضباط اجتماعی است. همه ی دانشمندان و خردمندان علوم اجتماعی در ایجاد جامعه ی ضابطه مند و قانونگرا اتفاق نظر دارند. هدف از قانون، قانونمداری و قانونگرایی است. قوانین و مقررات وضع شده درجوامع آرمانی بر اساس عقل، وجدان و احساس نیست، بلکه آمیخته با وحی و الهام است که از طرف خداوند سبحان توسط انبیاء و بزرگان و معصومین (ع) درارتباط با این احکام الهی و اسلامی هستند، به بشریت ابلاغ می گردد.جامعه ی آرمانی تا وقتی موجه و مشروح است که حقوقی را که برای صیانت از آنها تشکیل شده است، نقض نکند بنابراین تنها چاره برای پایان دادن به هرج و مرج طبیعی، تیرگی ها و تباهی ها است. در این مقاله سعی شده است با استفاده از روش تحقیق توصیفی - کتابخانه ای با عنایت به معنی واژه ی قانون، قانون پذیری و قانونگرایی که ضرورت و نیاز جامعه است، مورد تجزیه و تحلیل قرار دهد.

کلیدواژه ها:

قانون ، قانونگرایی ، قانونگریزی ، جوامع آرمانی و اسلامی