بررسی رابطه بین فقر با تاب آوری، خودپنداره و چشم انداز زمان در دانش آموزان خانواده های فقیر و خانواده های دارای رفاه اقتصادی

پژوهش حاضر در پی بررسی رابطه بین فقر با تاب آوری، خودپنداره و چشم انداز زمان در دانش آموزان خانواده های فقیر و خانواده های دارای رفاه اقتصادی بوده است. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی می باشد. جامعه مورد نظر در پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول مشغول به تحصیل در آموزش و پرورش ناحیه ۶ مشهد در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ بوده است که در یک نمونه ۳۴۴ نفری مورد نظرسنجی قرار گرفته اند. در این پژوهش برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳)؛ پرسشنامه خودپنداره ساراسوت (۱۹۸۱)SCQ ، پرسشنامه چشم انداز زمان زیمباردو((۱۹۹۹ و مقیاس ۷ سوالی فقر (بسحاق و همکاران، (۱۳۹۴ استفاده شده است. برای آزمون فرضیات از آزمونهای کولموگروف اسمیرنوف، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام بهره برده شده است. نتایج تحقیق نشان داده است همبستگی معناداری بین دو متغیر فقر و تاب آوری به میزان -۰/۱۹۴؛ همبستگی معناداری بین دو متغیر فقر و خودانگاره به میزان-۰/۱۸۱ ؛همبستگی معناداری بین دو متغیر فقر و چشم انداز زمان به میزان -۰/۲۳۲ ؛ همبستگی معناداری بین دو متغیر چشم انداز زمان و تاب آوری به میزان ۰/۲۳۵ ؛همبستگی معناداری بین دو متغیر خود انگاره و چشم انداز زمان به میزان ۰/۲۴۱ وجود دارد، اما همبستگی معناداری بین دو متغیر خودانگاره و تاب آوری وجود ندارد. همچنین بر اساس آزمون رگرسیون گام به گام پس بین فقر و تاب آوری رابطه به میزان -۰/۱۴۳ ؛ بین خود انگاره و فقر رابطه به میزان -۰/۱۴۱ ؛ بین فقر و چشم انداز زمان رابطه به میزان -۰/۰۴۹ ؛ بین خود انگاره و تاب آوری رابطه به میزان ۰/۰۳۹۵ ؛ بین تاب آوری و چشم انداز زمان رابطه به میزان ۰/۲۹۴ ، و بین خود انگاره و چشم انداز زمان رابطه به میزان ۰/۰۳۵ وجود دارد.

کلیدواژه ها:

فقر ، تاب آوری ، خودپنداره ، چشم انداز زمان ، ناحیه ۶ مشهد