اثربخشی روان شناسی مثبت نگر بر انزوا در معلمان شاغل مقطع ابتدایی دارای ویژگی بدبینی شهرستان نمین

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روان شناسی مثبت نگر بر انزوا در معلمان شاغل مقطع ابتدایی دارای ویژگی بدبینی شهرستان نمین بود. پژوهش از نظر ماهیت کمی،از نظر هدف کاربردی و از نظر نوع نیمه آزمایشی بود. جامعه ی آماری تحقیق،کلیه ی معلمان ابتدایی مردان و زنان شاغل دارای ویژگی انزوای ناشی از بدبینی شهرستان نمین بودند.حجم نمونه باتوجه به شغل پژوهشگر به صورت تصادفی در دسترس انتخاب شد.حجم نمونه ی آماری،۱۵۰ معلم شاغل ابتدایی شهرستان نمین بود که مشمول ۷۵ مرد و ۷۵زن بودند که از بین آنها فقط ۴۴ نفر دارای ویژگی بدبینی بودند که با استناد به جدول کوهن ۳۴ نفر به صورت تصادفی در دسترس به عنوان گروه کنترل و آزمایش انتخاب شدند که ۱۷نفر از آنها مختلط از مرد و زن در گروه آزمایش و ۱۷ نفر دیگر مختلط درگروه کنترل قرارگرفتند. گروه آزمایش ۸ جلسه مداخله ی آموزش روان شناسی مثبت نگر را به مدت ۱ ساعت در هفته دریافت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند.بعد از ۸ جلسه،مولفه های پرسشنامه ی پارانویا به عنوان پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده هادر بخش توصیفی به شاخص های مرکزی و پراکندگی پرداخت و در بخش استنباطی از آزمون های پارامتریک کولمو گروف اسمیرنوف و آزمون کوواریانس تک متغیره پرداخت.داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. بنابراین بین روان شناسی مثبت گرا و کاهش انزوا در افراد دارای ویژگی بدبینی رابطه ی معنی داری وجود دارد(.(P<۰/.۵ پس در نهایت میتوان نتیجه گرفت که بین روان شناسی مثبت نگر و آموزش بهترین مدل آن یعنی آموزش خودشکوفائی در کاهش انزوا افراد بدبین ارتباط معنی داری وجود دارد بنابراین می توان از آموزش روان شناسی مثبت نگر در کاهش انزوا ناشی از بدبینی و سایر مشکلات ناشی از بدبینی توسط مشاوران در کلینیکهای مشاوره استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

روان شناسی مثبت نگر ، انزوا ، معلمان ابتدایی دارای ویژگی بدبینی