نقش پیش بینی کنندگی فعالیت بدنی در واکنش پذیری نسبت به استرس و استحکام روانی کارکنان فراجا

اهداف: توجه به عوامل موثر بر بهداشت روان در نیروهای نظامی می تواند موجب کنترل اختلالات روانی و در نتیجه حفظ سلامت کارکنان و افزایش کارایی آنها شود. هدف این پژوهش، بررسی نقش پیش بینی کنندگی فعالیت بدنی بر واکنش پذیری نسبت به استرس ادراک شده و استحکام روانی کارکنان مرد فراجا بود. مواد و روش ها: روش پژوهش از نوع توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را تمامی کارکنان مرد فراجا در شهرستان یزد در سال ۱۴۰۱ تشکیل دادند که از بین ایشان، ۱۷۴ نفر به صورت در دسترس در پژوهش شرکت کردند. ابزار جمع آوری داده های پژوهش، پرسش نامه فعالیت بدنی شارکی (۱۹۹۷)، پرسش نامه واکنش پذیری نسبت به استرس شولتز و همکاران (۲۰۱۱) و پرسش نامه استحکام روانی کلاف (۲۰۰۲) بود. داده ها با روش آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی و با استفاده از نرم افزار SPSS ۲۵ تحلیل شدند. یافته ها: ۱۷۴ شرکت کننده مرد با میانگین سنی ۸/۳۷±۳۵/۸۷ سال و سابقه ۷/۵۷±۱۴/۲۴ سال در پژوهش شرکت کردند. میانگین نمرات متغیرهای میزان فعالیت بدنی ۴/۵۵±۱۳/۱۷، واکنش پذیری به استرس ۷/۶۳± ۲۲/۰۵ و استحکام روانی ۱۹/۰۷±۱۵۵/۱۲ بود. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد بین فعالیت بدنی و واکنش پذیری نسبت به استرس (۰/۰۱>p؛ ۰/۳۴۳ -=r) و بین فعالیت بدنی و استحکام روانی (۰/۰۱>p؛ ۰/۳۳۶=r) رابطه معنادار وجود داشت. همچنین نتایج آزمون رگرسیون خطی نشان داد که نمرات فعالیت بدنی به طور معناداری قابلیت پیش بینی متغیرهای واکنش پذیری نسبت به استرس (۱۲ درصد) و استحکام روانی (۱۱ درصد) در کارکنان مرد فراجا دارا بود (۰/۰۱p<). نتیجه گیری: بر اساس نتایج، سطح فعالیت بدنی کارکنان مرد فراجا توانایی پیش بینی واکنش پذیری نسبت به استرس و استحکام روانی آنها را دارد.

کلیدواژه ها:

Physical Activity ، Reactivity to Stress ، Military Personnel ، فعالیت بدنی ، واکنش پذیری نسبت به استرس ، نیروهای نظامی