معاصرسازی نماها و پذیرش اجتماعی آن در فضای پیراشهر تبریز مبتنی بر رویکرد نمای متحرک

امروزه معماران و شهرسازان معاصر به کمک ابزارهای فناورانه در پی طراحی نماهایی هستند که ضمن افزایش بهره وری در زمینه نور و انرژی، ازنظر زیبایی شناختی نیز مورد استقبال شهروندان قرار گیرد. از سوی دیگر بازگشت به هندسه اسلامی و خوانش مجدد آن در تولید مدول­های تکرارپذیر و تغییر شکل یابنده که می تواند به طراحی نماهای متحرک بینجامد؛ راهکاری محتمل و قابل آزمون است. ازاین رو، نویسندگان پژوهش حاضر باهدف معاصرسازی نماها به بررسی میزان پذیرش اجتماعی فناوری و گرایش شهروندان به استفاده از نما های متحرک ملهم از نقوش هندسی اسلامی می پردازند. این تحقیق که بر پایه مدل پذیرش­فناوری (TAM) شکل گرفته؛ از لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش انجام توصیفی– همبستگی است. جامعه آماری آن را شهروندان تبریز و جامعه نمونه را ۳۸۴ نفر از ساکنین شهرک خاوران در منطقه پیراشهری تبریز تشکیل می دهد. گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای و میدانی با ابزار پرسشنامه انجام پذیرفته است. داده ها با استفاده از آزمون پارامتریک همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS۲۵ و AMOS تجزیه وتحلیل شده است. یافته های تحقیق نشان دهنده وجود رابطه معنادار بین متغیرهاست. نتایج تحقیق نیز نشان از فقدان آگاهی ساکنین شهرک خاوران نسبت به مزایای فناوری نماها دارد که خود موجب پیدایش نگرش نه چندان مثبت در میان جامعه آماری شده است. از سوی دیگر تمایل ساکنین این منطقه به تلفیق نمای متحرک با هندسه اسلامی نشان می دهد که الگوگیری از نقوش و هندسه اسلامی در طراحی نماهای متحرک می تواند ضمن معاصرسازی نماها به حفظ هویت اسلامی نیز کمک نموده و با ایجاد تعادل بین فناوری و سنت در نماهای مناطق مختلف شهر به ویژه در مناطق حاشیه ای و شهرک های جدید پیراشهری موجب ارتقای کیفیت بصری گردد.

کلیدواژه ها:

پذیرش اجتماعی ، معاصرسازی نما ، نمای متحرک ، فضاهای پیراشهر ، تبریز