تاثیر اندیشه وحدت وجود ابن عربی بر سته داعی شیرازی

محیی­الدین ابن­عربی(۵۶۰-۶۳۸ه) عارف بزرگ اسلامی در سده ششم و هفتم هجری، اندیشه­های خاصی را وارد عرفان اسلامی کرد. بخشی از این اندیشه­ها تحت­عنوان وحدت­وجود، پس از او در بسیاری از متون عرفانی صبغه ویژه­ای دارد. شاه­داعی شیرازی(۸۱۰-۸۷۰ه)، شاعر و عارف سده نهم هجری از کسانی است که تاثیرات فراوانی از ابن­عربی پذیرفته­است. او در شرح نسائم گلشن که بر گلشن راز شیخ­محمود شبستری نوشته، به افکار ابن­عربی پرداخته­است. به­علاوه در لابه­لای دیوان غزلیات و سته­اش – به­ویژه مثنوی مشاهد- به­وفور جوانب فکری ابن­عربی، مخصوصا مسئله وحدت­وجود، دیده­می­شود. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی انجام­شده و اطلاعات و داده­ها با استفاده از فیش جمع­آوری شده­است. نتیجه­ پژوهش به­خوبی نشان­می­دهد که شاه­داعی اندیشه وحدت­وجودی خود را از محیی­الدین ابن­عربی وام­گرفته­است و آن را با بهره­گیری از تمثیلات و تبیینات خود ساده­کرده و آن را به­گونه دیگری بیان­کرده­است.

کلیدواژه ها:

ابن عربی ، شاه داعی شیرازی ، وحدت وجود