تحلیل کاربست عناصر و کارکردهای زبان عامه و بازخورد آن در نوآوری شعرمعاصرایران

ادبیات عامه که کهن ترین نوع ادب در جامعه بشری خوانده می شود, عناصر گوناگون و متنوعی دارد عناصرزبانعامیانه، به عنوان سطحی گسترده اززبان پارسی، اهمیت ویژه دارد. شاعران همواره با بهره گیری ازاین عناصر، بهشعرخویش شگرفی و روایی بخشیده اند. بسیاری ازترکیب ها و اصطلاحات ساخته و پرداخته ذهن شاعران،درگذرزمان، زیرمجموعه زبان عامیانه شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد، بسیاری از شاعران معاصر باکاربرد زبان عامیانه و واژگان آن در شعرخود نشان دادند که در نظر آنان این واژه ها ارزشی برابر دارند و تقسیمبندی آنها به ادبی و غیرادبی (محلی، عامه و..) منطق درستی ندارد. و ورود واژگان جدید و ظرفیت بالایشعرمعاصردرپذیرش این واژگان، سبب هنرنمایی عدهای از شعرا دراین حیطه شد و یکی از عواملی است کهمیتواند نقش اساسی در نوآوری شعرکلاسیک داشته باشد. همچنین یافته ها نشان می دهد که عناصر ادب عامهاز صمیمت و صداقت خاصی برخوردارند و عاطفه سیالی درآنها تعبیه است شاعران اصیل و توانمند، در پناهچنین دریافت هایی است که با کاربست این عناصر ،کشش و گیرایی آثار خود را بالا می برند و برمخاطبان حرفهای و واقعی شعرشان می افزایند. پرسشی که دراین جا مطرح می گردد این است که چه چیزی سبب تغییردیدگاهشاعران درباره ارزش واژگان شعری شده است؟ و به عبارت دیگر چگونه زبان عامه درشعر معاصر تبدیل به یکشاخصه سبک شناسی شده است؟ نگارنده در این مقاله ضمن پاسخ به سوالات مذکور، درصدد است به شیوهتوصیفی – تحلیلی به بررسی تغییر فضای شعر و رها شدن ازکلیشه ها، انتخا ب واژه ها و ترکیبات تازه و مورداستفاده مردم، کنایه های جدید ودیگر نوآوری های موجود درزبان عامیانه درشعر معاصرایران بپردازد، به گونه ای کهاستفاده اززبان عامیانه درشعرمعاصر، شعررادرجایگاه یکی ازمهم ترین ادوارتحول شعریدر تاریخ ادبیات فارسیقرارداده است.

کلیدواژه ها:

ادبیات عامه ، شعرمعاصر ، نوآوری شعری ، عناصر زبان عامه