تبیین سیر فکر فردوسی و مولوی از دوری و نزدیکی حق تعالی

با آنکه نهایت نگاه فردوسی در " حمدیه " ی آغاز شاهنامه با نگاه مولوی در بعضی ابیات مثنوی، در مورد حق تعالی به یک نقطه نزدیکمی شود، نوع نگاه آنها و راهی که پیش روی خواننده باز می کنند همگون نیست . فردوسی که حکیم و خردگرا ست، خدایی را درذهن متبادر می کند که درک آن، نیاز به خرد فراوان و دانشی بیکران دارد، خدایی که هر کس نمی تواند آن را درک کند؛ در حالیکه خدایی که در مثنوی در ذهن می یابیم، خدایی ست، نزدیک و در دسترس و درهمه جای زندگی هر فرد . خدایی که در " حمدیه " یشاهنامه، متوجه می شویم، زیبایی اش در بلندی و دور از ذهن و خارج از توان درک و عقل است؛ خدایی که در اندیشه قابل گنجایشنیست؛ اما خدای مثنوی، باآنکه بلند است و خارج از توان درک عقل کوتاه بشر، توسط دل و لطف او قابل درک و حتی قابل شهوداست و زیبایی اش در همه جایی بودن و در دسترس همگان بودن - اعم از شاه و گدا ودهقان و چوپان- وی است

کلیدواژه ها:

نزدیکی خداوند ، شاهنامه ، مثنوی