مدیریت طبیعت یا مدیریت خودمان؟

فعالیت های انسانی تعادل طبیعی را در هم شکستند و منجر به تضادهای زیادی بین محیط زیست و انسان شده اند. بر همین اساس، در حال حاضر نیاز مبرم به مدیریت طبیعت و محیط زیست وجود دارد. هر چند باید توجه داشت که در این نوع مدیریت به جای مدیریت خود "محیط زیست" طبیعی، باید به مدیریت فعالیت های انسان ها پرداخته شود. بنابراین لازم است مشخص شود که عمده ترین فعالیت های انسانی مرتبط با محیط زیست کدام ها هستند و انگیزه های اصلی این فعالیت ها چیست. اگر ما به مفهوم مباشرت محیط زیست با این دیدگاه که نسل های آینده سامانه محیط زیست تحت تاثیر قرار گرفته را به ارث خواهند برد، متعهد شویم، ضرورت شناسایی روش های قابل پیگیری که اثر پیشرفت های انسانی در آینده را می توانند در رابطه با شرایط پویای محیط زیست مورد ارزیابی قرار دهند، آشکار می شود. طبیعت منابعی دارد که می توان آن ها را مورد استفاده و مدیریت قرار داد، اما رویکردهای ناکافی یا نامناسب می توانند طبیعت را خطرناک کنند. طبیعت به هیچ وجه به خودی خود مفهومی ندارد، چون نه خوب است و نه بد. این به انسان بستگی دارد که طبیعت را چگونه مدیریت می کند و مهم تر از آن، چگونه خود انسان را باید مدیریت کرد تا از تشدید یا ایجاد خطرات و مخاطره آفرینی جلوگیری نمود. در حال حاضر بشر می داند که چگونه زیرساخت هایی برای مقاومت در برابر بیش تر سیل ها، زمین لرزه ها، طوفان ها، فعالیت های آتشفشانی و سایر بلایای طبیعی و انسانی ایجاد کند. با وجود این دانش، انسان ها همیشه آنچه را که می دانند اجرا نمی کنند، به این معنی که چنین رویدادهایی منجر به جراحت، مرگ و آسیب به خانه ها و زیرساخت ها می شوند. چرا بشر به طور مستمر از دانش خود برای جلوگیری از بلایا استفاده نمی کند؟

کلیدواژه ها:

اثرات اجتماعی ، ارتباط با طبیعت ، کاهش ریسک ، خشونت ، بلایای طبیعی