نقش فرهنگ پذیری در تغییرات تکنیک، ساختار و کارگان نرمه نای در دوره معاصر

نرمه­نای سازی بادی و یکی از سازهای اصلی ملودیک در موسیقی استان کردستان و منطقه مکریان است که در حدود پنجاه سال اخیر رواج بیشتری در این مناطق داشته است. این ساز بیشتر در موقعیت ­های شادیانه برای اجرای گورانی­ به­ کار گرفته می شد. تبادلات فرهنگ موسیقایی این مناطق با سایر مناطق کردنشین و حوزه ­های موسیقی ایرانی عربی ترکی منجر به گسترش کارگان و پیدایش بسترهای اجرایی جدید مانند سالن کنسرت و ضبط ­های استودیویی شده است. بر همین اساس بعضی از نوازندگان نرمه­ نای برای انطباق با تحولات جدید، تغییراتی در تکنیک ­های نوازندگی و ساختار این ساز به ­وجود آورده­اند. مقاله حاضر با استفاده از بنیادهای نظری موجود در زمینه فرهنگ ­پذیری موسیقی و تاثیر آن در تغییرات یک ساز، علت و نحوه تغییرات ساز نرمه ­نای در موسیقی استان کردستان را مورد بررسی قرار داده است. ارزیابی ­ها نشان می­ دهد که در اثر تبادلات فرهنگی صورت­ گرفته ازجمله ورود سازهای جدید به این منطقه، اجرای قطعات کردی به صورت ارکسترال در سالن­ های کنسرت و لزوم همنوازی نرمه­ نای با سازهای دیگر در موقعیت ­های جدید اجرایی، تغییراتی در کاربرد نرمه­ نای به وجود آمده است. روند این تغییرات به­ گونه ­ای بوده که امکان حضور این ساز در موقعیت­ های اجرایی بیشتری فراهم شده است. این تحقیق به روش کیفی و بر اساس تحقیقات میدانی و مصاحبه ­های عمیق نگاشته شده است.

کلیدواژه ها:

نرمه نای ، فرهنگ پذیری موسیقی ، موسیقی کردی ، گورانی ، استان کردستان ، منطقه مکریان