تاثیر روش های تامین مالی مدیریت شهری بر حق بر شهر در کلانشهر تهران

امروزه چالش تامین مالی به یکی از مهم ترین معضلات شهرداری ها به خصوص در کلانشهر تهران بدل شده که بررسی کمیت و کیفیت تاثیر این مسئله بر حق بر شهر، هدف مقاله حاضر است. روش تحقیق به لحاظ هدف کاربردی و تکنیک تحلیل داده ها تحلیل محتوای جهت دار از نوع کیفی انتخاب شده است. داده های مورد نیاز تحقیق از طریق مصاحبه ی نیمه باز با ۱۵ تصمیم ساز و تصمیم گیر حوزه شهری گردآوری شده است. در تحلیل داده ها، ابتدا جملات پرتکرار مندرج در مصاحبه ها احصا و پس از آن متغیرها و مقوله های لازم جهت کدگذاری، تعیین شدند. همچنین مبتنی بر مدل تحلیلی تحقیق که تشکیل شده از ۱۰ مولفه در روش های تامین مالی مدیریت شهری و ۴ مولفه در حق بر شهر است، کدگذاری متناظر با سوال تحقیق صورت پذیرفت. پایایی کدگذاری ها با بکارگیری روش پایایی مرکب محاسبه شد که حاصل آن ۰.۸۲ بود. مبتنی بر این نتایج، اخذ بهای خدمات و درآمد موسسات انتفاعی شهری به عنوان بهترین روش و عوارض بر پروانه های ساختمانی به عنوان بدترین روش تامین مالی به لحاظ تاثیر بر حق بر شهر تعیین شدند. در میان مولفه های حق بر شهر نیز، حق مشارکت در تصمیم گیری حاکمیتی دارای بالاترین اثرپذیری مثبت و حق مالکیت و دسترسی به فضا دارای بالاترین اثرپذیری منفی از روش های تامین مالی است.

کلیدواژه ها:

تامین مالی ، مدیریت شهری ، حق بر شهر ، تحلیل محتوا ، تهران