بررسی وضعیت حمل و نقل و مسافرت در ایران در عصر قاجار

در ایران عصر قاجار راه های ارتباطی از نوع جاده های ارابه رو و سواره رو و پیاده رو بوده است که در درجه اول مخصوص حمل و نقل محمولات پستی بوده است. کوتاه کردن مسافت ها و استفاده از وسایل نقلیه ی سریع و تند از مهمترین دغدغه های مسافران راه ها در عصر قاجار بوده که جزء آرزوهای آنها بود ولی دولتمردان قاجار هیچگاه در صدد از بین بردن این دغدغه ها نبودند و سیاستهای کشورهای استعماری چون انگلیس و روسیه باعث گردید تا در خصوص اوضاع راه های ارتباطی ایران چاره ای اندیشیده بشود و به شکل امتیاز از آن سود ببرند. در زمینه حمل و نقل از وسایل ابتدایی مانند شتر- قاطر- اسب و دیگر چارپایان که در دوران باستان در ایران کاربرد داشت، استفاده می کرد. تا اوایل قرن بیستم، از وسایل حمل و نقل موتوری، راه آهن و راه آسفالته و شوسه، در ایران خبری نبود و ارتباط بین شهرها و مناطق روستایی و شهری، از طریق راه های مالرو، کاروانرو و گاه راه های ویژه کالسکه و دلیجان تامین می شد. در آن شرایط، ارزاق مورد نیاز شهرها، باید بر پشت چهارپایان و با کاروان های بارکش، از روستاها و نواحی غله خیز به شهر حمل می شد. ایرانیان به این جهت که حیوانات بارکش خوب در اختیار دارند، آنان را چنان قانع کرده که تصور می کردند دیگر نیاز به راه های خوب ندارند.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل ، ایران ، قاجار ، مسافرت ، جاده