جایگاه حکم تنبیه در تربیت کودک ازمنظر فقه امامیه وحقوق بین الملل

این مقاله به بررسی موضوع جایگاه حکم تنبیه در تربیت کودک ازمنظر فقه امامیه وحقوق بین الملل می پردازد به این ضرورت که،برای تربیت کودک، اسلام روش های مختلفی را بیان نموده است که یکی از این روش ها، روش تشویق و تنبیه می باشد که بار عایت قوانینی که دارد اگر درست انجام گیرد، می تواند سرنوشت تربیتی کودک را تغییر دهد،در فقه شیعه که برگرفته از قرآن و روایات می باشد تنبیه بدنی کودک در مواردی خاص توسط والدین وی یا فردی که جایگزین آن دو می شود جایز می باشد آن هم با شرایط خاص خودش، اما در حقوق بین الملل تنبیه کودک را عملی خشن دانسته و تنبیه وی را جایز نمی داند که در این مورد بین فقه شیعه و حقوق بین الملل تعارض پیش می آید.در این مقاله که به روش کتابخانه ای انجام می گیرد به دنبال بررسی این سوال هستیم که فقه شیعه در چه مواردی تنبیه کودک را جایز می داند؟چه کسانی حق تنبیه کودک را دارند؟در فقه شیعه تنبیه کودکان به جهت رعایت مصلحت و غبطه ی آنان، جایز و بلامانع دانسته شده است. در این مقاله با استفاده از کتب فقه شیعه و حقوق بین الملل کودکان سعی شده است که حکم تنبیه در اسلام و حقوق بیان گردد.

کلیدواژه ها:

تنبیه ، تربیت ، کودک ، فقه امامیه ، حقوق بین الملل