اثر متفورمین بر بیان پروتئین های SNARE در عضله اسکلتی موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع ۲

زمینه و هدف: پروتئین های SNARE از مجموع ایزوفرم هایSNAP-۲۳ ، Stx-۴ و VAMP-۲ تشکیل شده اند که به میزان قابل توجهی در عضلات اسکلتی بیان می شوند. این پروتئین ها انتقال GLUT۴ به غشای سلول را کنترل می کنند. دیابت نوع ۲ می تواند به دلیل تغییراتی در بیان پروتئین های SNARE ایجاد شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر متفورمین بر بیان این پروتئین ها بود. روش تحقیق: ۴۰ سر موش صحرایی (رت) نر نژاد ویستار انتخاب شدند. از استرپتوزوتوسین و نیکوتین آمید برای القای دیابت نوع ۲ استفاده شد. حیوانات به پنج گروه ۸ تایی تقسیم شدند: گروه های سالم و دیابتی به عنوان کنترل و سه گروه تحت درمان با دوزهای مختلف متفورمین (۱۰۰، ۱۵۰ و ۲۰۰ میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن). تکنیک RT-qPCR برای ارزیابی بیان پروتئین های SNARE استفاده شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که داروی متفورمین در دوزهای (۱۰۰، ۱۵۰ و ۲۰۰ میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن) باعث کاهش سطوح سرمی گلوکز و افزایش سطوح سرمی انسولین گردید، این تفاوت در دوز ۲۰۰ میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن از لحاظ آماری معنی دار بود (۰/۰۵P<). علاوه بر این، هر سه دوز متفورمین بیان پروتئین هایSNAP-۲۳ ، Stx-۴ و VAMP-۲ را در بافت ماهیچه اسکلتی افزایش داد. متفورمین با دوز ۲۰۰ میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن بیشترین تاثیر را نشان داد (۰/۰۵P<). نتیجه گیری: یکی دیگر از مکانیسم های آنتی دیابتیک متفورمین افزایش بیان پروتئین های SNARE می باشد که در بهبود مقاومت به انسولین و کاهش گلوکز خون موثر می باشد.

کلیدواژه ها:

Diabetic rats ، Metformin ، SNAP-۲۳ ، SNARE proteins ، Stx-۴ ، Type ۲ diabetes ، VAMP-۲ ، موش های صحرایی دیابتی ، متفورمین ، SNAP-۲۳ ، پروتئین های SNARE ، Stx-۴ ، دیابت نوع ۲ ، VAMP-۲