بررسی ۵ ساله اپیدیدیموارکیت بروسلایی در بیماران بستری در بیمارستان های رازی قائم شهر و امام خمینی (ره) ساری

سابقه و هدف: اپیدیدیموارکیت بروسلایی، یکی از عوارض موضعی بروسلوزیس انسانی است که در ۲ تا ۲۰ درصد بیماران مبتلا به بروسلوز گزارش شده است. مواد و روش ها: طی مطالعه ای گذشته نگر، ۱۸ مورد اپیدیدیموارکیت بروسلایی را که بین سال های ۷۹ تا ۸۰ به بیمارستان های رازی قائم شهر و امام خمینی(ره) ساری مراجعه کرده اند، گزارش می کنیم، معیارهای اصلی تشخیص، تیتر آگلوتیناسیون «رایت» بیش تر یا مساوی ۱۶۰/۱ یافته های بالینی مثبت اپیدیدیموارکیت بروسلایی بوده است. یافته ها: اپیدیدیموارکیت در ۱۳.۰۴ درصد بیماران مذکور بروسلایی اتفاق افتاده است، سن متوسط بیماران، ۲۷ سال بوده است (۶۰-۱۴). درد و تورم اسکروتال (۱۰۰ درصد)، تب (۱۰۰ درصد) و تعریق (۷۳ درصد) مهمترین نشانه های بیماری بوده اند. تمام بیماران تیتر آگلوتیناسیون رایت (۱/۱۶۰-۱/۲۵۶۰)≥۱/۱۶۰ و (۱/۸۰-۱/۶۴۰) ۲ME را داشته اند. درمان ترکیبی با داکسی سیکلین و ریفامپین (۶۱.۱ درصد) یا داکسی سیکسن و ریفامپین به همراه آمینوگلیکوزید برای دو هفته اول (۲۷.۷ درصد) و داکسی سیکلین+کوتریموکسازول (۵.۰۵%) و داکسی سیکلین به تنهایی در (۵.۰۵%) انجام شد. حداقل طول دوره درمان ۴۵ روزه بوده است. استناج: در مناطق اندمیک بروسلوزیس، پزشکان باید در برخورد با اپیدیدیموارکیت، احتمال بروسلوزیس را در نظر داشته باشند. شرح حال دقیق، معاینه بالینی و ارزیابی سریع آزمایشگاهی به تشخیص کمک می کند. عموما درمان کلاسیک بروسلوزیس برای درمان اپیدیدیموارکیت بروسلایی(BEO) کافی است.

کلیدواژه ها:

Brucellosis-Ëpididymoorchitis ، تب مالت ، آگلوتیناسیون ، اپیدیدیموارکیت