شناسایی الگوی مفهومی مسکن قابل استطاعت پایدار

گزارش و آمار های رسمی نشان می دهند وضعیت مسکن در بسیاری از کشورهای جهان از جمله ایران مطلوب نیست. با توجه به بحران های جهانی در زمینه مسکن و محیط زیست، ضرورت توسعه «مسکن قابل استطاعت پایدار» به صورت گسترده در میان پژوهشگران پذیرفته شده است. این ضرورت، همزمان با گسترش شهرنشینی و افزایش جمعیت تشدید می شود. برای تحقق این امر، نیاز به شناسایی مولفه های این گونه از مسکن وجود دارد که به دلیل وابستگی به متغیرهای فراوان از جمله زمینه محلی و منطقه ای، دستیابی به شکل قابل تعمیم آن با چالش های جدی مواجه است. این پژوهش کاربردی از نوع کیفی و با روش تحلیلی- توصیفی، با هدف شناسایی الگوی مفهومی مسکن قابل استطاعت پایدار انجام گرفت و یافته ها نشان می دهد، هیچ توافق نظر جامع و کاملی در زمینه تعریف الگوی مفهومی مسکن قابل استطاعت پایدار، میان پژوهشگران این حوزه وجود ندارد. بر اساس پژوهش های صورت گرفته، هرچند مولفه های مورد توافق تا حدودی شناخته شده هستند اما به سه دلیل گستردگی موضوعات، رویکرد های متفاوت پژوهش ها و زمینه محلی آن ها، اولا طبقه بندی های متفاوت، و ثانیا اختلاف زیادی در اولویت بندی مولفه ها در میان مطالعات وجود دارد. از سوی دیگر گستردگی مولفه های سازنده ی چارچوب مفهومی، در کنار نسبیت پذیری بالای تعاریف موجود بر مبنای وضعیت محلی-منطقه ای، بیانگر نیاز به پژوهش های گسترده تر بومی برای روشن ساختن چارچوب مفهومی است. این پژوهش نشان می دهد گام نخست برای تحقق مسکن قابل استطاعت پایدار، دستیابی به الگوی مفهومی و تعریف روشن و پذیرفته شده آن میان ذی نفعان مسکن است.

کلیدواژه ها:

مسکن ، قابل استطاعت ، مسکن پایدار ، پایداری ، استطاعت پذیری