رابطه ی سبک خودگویی و مشکلات عاطفی در دانشجویان

مقدمه: سبک خودگویی، هسته ی مرکزی در تنظیم شناختی رفتاری است که نقش مهمی در ایجاد و تداوم مشکلات عاطفی دارد. با شناخت سبک خودگویی و مولفه های آن می توان به خودکنترلی که در احساس خودکارآمدی افراد تاثیر به سزایی دارد، دست یافت. پژوهش حاضر با هدف بررسیرابطه ی خودگویی و مشکلات عاطفی در دانشجویان دانشگاه پیام نور مشهد انجام شد. روش کار: در این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی، ۳۷۵ نفر از دانشجویان دانشگاه پیام نور مشهد در سال ۱۳۸۹ به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند. برای ارزیابی خودگویی و مشکلات عاطفی از پرسش نامه ی خودگویی (ST) کالوت و همکاران و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS) استفاده شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیری، تحلیل شدند. یافته ها: نتایج همبستگی پیرسون نشان می دهد که خودگویی منفی، رابطه ی مثبت معنی داری با دو مولفه ی افسردگی و اضطراب دارد (۰۰۱/۰P≤) در حالی که با استرس، همبستگی معنی داری را نشان نمی دهد. هم چنین خودگویی مثبت با استرس، رابطه ی منفی معنی داری دارد (۰۵/۰P≤). نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان می دهد خودگویی منفی در پیش بینی افسردگی و اضطراب (۰۰۱/۰P≤) و خودگویی مثبت در پیش بینی استرس، توان بیشتری دارند (۰۵/۰P≤). نتیجه گیری: سبکخودگویی در پیش بینی مشکلات عاطفی دانشجویان نقش دارد. با افزایش آگاهی و حساسیت شناختی از طریق آموزش های لازم جهت تغییر سبک خودگویی می توان به ارتقای سلامت روان و عملکرد دانشجویان کمک نمود.

کلیدواژه ها:

خودگویی ، دانشجویان ، مشکلات عاطفی