اثر محرومیت از خواب بر عملکرد استقامتی و پاسخ های هورمونی به فعالیت استقامتی

مقدمه و هدف: محرومیت از خواب بر عملکرد فیزیولوژیکی و روانی افراد،  تاثیرگذار است و به­احتمال، تقاضای انرژی دستگاه­های بدن را افزایش­می­دهد. به­نظرمی­رسد محرومیت از خواب می­تواند بر عملکرد ورزشکاران، آثاری منفی داشته­باشد و ترشح هورمون­های بدن را تحت تاثیر قراردهد. پژوهش حاضر، اثر محرومیت از خواب را بر عملکرد استقامتی و پاسخ­های هورمونی به فعالیت استقامتی بررسی­کرده­است.  مواد و روش­ها: ۲۰ مرد جوان با سابقه تمرین مقاومتی به­طور تصادفی و دوسو کور به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم­شدند. در دو روز مجزا یک­بار پس از خواب شبانه­روزی طبیعی و بار دیگر پس از ۲۴ ساعت محرومیت از خواب عملکرد استقامتی آزمودنی­ها با استفاده از آزمون بروس ارزیابی­شد. بلافاصله پس از آزمون بروس، نمونه­های خونی جمع­آوری و سطوح کورتیزول و تستوسترون با روش Chemiluminescence و سطوح اپی­نفرین و نوراپی­نفرین با روش الایزا اندازه­گیری­شد. به­منظور تجزیه­وتحلیل داده­ها از آزمون­های آماری t وابسته و t مستقل به­ترتیب برای بررسی تغییرهای درون­گروهی و میان­گروهی متغیرهای پژوهش استفاده­شد.  نتایج: در گروه تجربی حداکثر اکسیژن مصرفی به­طور معنی­داری، کاهش (۰۴۸/۰=P) و کورتیزول به­طور معنی­داری افزایش­یافت (۰۰۵/۰=P). کورتیزول پس آزمون گروه تجربی به­طور معنی­داری بیشتر از گروه کنترل بود (۰۲۲/۰=P) ولی در سایر متغیرها تفاوتی معنی­دار میان دو گروه مشاهده­نشد.  نتیجه­ گیری: مطالعه ما نشان­داد که ۲۴ ساعت محرومیت از خواب می­تواند آثار منفی بر عملکرد استقامتی داشته­باشد و موجب افزایش پاسخ کورتیزول و عدم تغییر پاسخ تستوسترون، اپی­نفرین و نوراپی­نفرین به فعالیت استقامتی شود.

کلیدواژه ها:

محرومیت از خواب ، عملکرد استقامتی ، پاسخ های هورمونی