مقایسه اثر آیورمکتین بر آستانه تشنجات کلونیک ناشی از پنتیلن تترازول در موش های سوری نرمال و کلستاتیک

آیورمکتین یک لاکتون حلقوی بزرگ با کاربرد وسیع به عنوان ضد انگل در حیوانات خانگی و نیز داروی انتخابی برای درمان فیلاریازیس لنفاوی وکوری رودخانه (اونکوسرکیازیس) در انسان می باشد. حیوانات نرمال وکلاستاتیک دوزهای مختلف آیورمکتین (۴۰,۶۰,۸۰MG/KG) را به صورت داخل صفافی قبل از تعیین آستانه تشنجات دریافت کردند. نتایج مطالعات نشان داد که آستانه تشنجات کلونیک در حیوانات نرمال و کلستائیک به ترتیب برابر با ۰/۹۷±۳۵/۵۸ و ۱/۸±۵۴/۱ میلی گرم بر کیلوگرم بوده است.در حیوانات نرمال کلستائیک که قبلا آیورمکتین تجویز شده بود ،آستانه تشنجات به طور معنی دار و وابسته به دوز افزایش یافت (P<۰.۰۱) . نتایج بدست آمده نشان میدهد که:کلستاز باعث افزایش آستانه تشنجات کلونیک ناشی از PTZ می شود، از طرف دیگر آیورمکتین آستانه تشنجات را رد هر دو حیوانات نرمال و کلستاتیک افزایش می دهد. این افزایش آستانه تشنجات توسط آیورمکتین ، احتمالا از طریق گیرنده GABAa است.

کلیدواژه ها:

آیورمکتین ، پتیلن تترازول ، آستانه تشنجات کلوئیک ، کلستاتیک ، موش سوری