پیش بینی رفتار اخلاقی بر اساس بهزیستی روان شناختی و نگرش به زمان: نقش واسطه ای خود فراروی و ارزش های بنیادی

مقدمه: این پژوهش با هدف پیش بینی رفتار اخلاقی بر اساس بهزیستی روان شناختی و نگرش به زمان با توجه به نقش واسطه ای خودفراروی و ارزش های بنیادی انجام شد.روش کار: جامعه آماری این پژوهش توصیفی و همبستگی را کلیه دانشجویان دانشگاه بوعلی سینا شهر همدان در سال تحصیلی ۹۸-۱۳۹۷ تشکیل می دهند. حجم نمونه ۳۷۲ نفر بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های بهزیستی روانشناختی (داینر و همکاران، ۱۹۸۵)، نگرش به زمان (ملو و ورل، ۲۰۱۰)، خودفراروی (لوینسون و همکاران، ۲۰۰۵)، مقیاس رفتار اخلاقی محقق ساخته و مقیاس ارزش های بنیادی (جیسون و همکاران، ۲۰۰۱) بودند. داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS-۲۵ و LISREL به روش تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی برازش خوبی با داده های تجربی دارد (۹۵/۰ GFI=، ۹۸/۰=IFI، ۹۵/۰=CFI). نتایج نشان داد که خودفراروی و ارزش های بنیادی به طور معنی داری رابطه بین رفتار اخلاقی، بهزیستی روان شناختی و نگرش به زمان را میانجیگری می کنند (۰۱/۰>P). نگرش به زمان و بهزیستی روانشناختی با میانجیگری خودفراروی و ارزش های بنیادی به طور معناداری بر رفتار اخلاقی تاثیر می گذارد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، احتمال انجام رفتار اخلاقی توسط افراد دارای بهزیستی روان شناختی و نگرش مثبت به زمان، زمانی قابل پیش بینی است که افراد ارزش های بنیادی داشته باشند و در مورد آن ها آگاه باشند. همچنین لازم است که این افراد به مرتبه ای از خودفراروی رسیده باشند. ارزش و خودفراروی رفتار اخلاقی را با بهزیستی روانی و نگرش به زمان پیوند می دهد و امکان رفتار اخلاقی را در موقعیت های اجتماعی تسهیل می کند.

کلیدواژه ها:

ارزش ، بهزیستی روان شناختی ، خودفراروی ، رفتار اخلاقی ، نگرش به زمان