بررسی کاربرد انواع تلمیح در سی غزل صائب تبریزی (غزل ۶۰۱ تا ۶۳۰)

تلمیح آرایه ای است که در سراسر جغرافیای ادبیات ایران ، اعم از شعر ونثر انعکاس گسترده ای دارد و همواره برای علاقه مندانپلی ارتباطی بین حال و گذشته بوده و ضمنا به سان آیینه ای است که خوانندگان ، گذشته غبارآلود و خاطرات مه گرفته شان را درآن می بینند . در سبک هندی کابرد تلمیحات ، به اقتضای اسلوب ویژه آن در مقایسه با سایر فنون ادبی از بسامد بالایی برخورداراست. تلمیحات شعر صائب تلمیحاتی هستند که در دوره های گذشته در آثار شعرای پیشین به وفور به تثبیت رسیده با این تفاوت که او بنابه اغراضی چون مضمون آفرینی ، ایجاد پیوند های تناظری و رمزی و کنایه ای ساختن کلام از تصرف و دگرگون ساختن آن پرهیز نمی کند .مطالعه و بررسی و واکاوی غزلیات (۶۰۱ تا ۶۳۰) صائب که با روش کتابخانه ای صورت گرفته گواه بر این است که صائب هرچنددر عرصه تلمیحات و برخورد با اساطیر ایرانی مانند برخی از شعرای عصر سلجوقی به ضدیت با اسطوره های ایرانی و خوار داشت آنمبادرت نمی کند اما به تلمیحات سامی بیشتر از نوع ایرانی اهمیت می دهد . همچنین در غزلیات مورد نظر، استفاده فراوان از عناصرفرهنگ سامی به ویژه اسلامی و همچنین اشاره مستقیم به آیات و احادیث و نیز پرداختن به داستان پیامبران به چشم می خورد.

کلیدواژه ها:

صائب تبریزی ، علوم بلاغی ، بدیع معنوی ، تلمیح