مدل سازی پراکنش بلوط ایرانی در جنوب غرب ایران بر اساس روش مبتنی بر حضور حداکثر آنتروپی

آگاهی از پویایی و پراکنش مکانی گونه­های گیاهی یک استراتژی مهم برای حفاظت از تنوع زیستی است. مدل­سازی پراکنش گونه­های گیاهی یکی از روش­های مهم در این زمینه است که از شاخص­های مناسب برای تشخیص روابط متغیرهای مختلف زیست­محیطی و ارزیابی مطلوبیت زیستگاه برای یک گونه خاص استفاده می­کند. در این بررسی برای شناسایی مناطق مناسب برای حضور گونه بلوط ایرانی که یکی از مهم­ترین گونه­های درختی در جنگل­های زاگرس در ایران است، از مدل پراکنش گونه­ای حداکثر آنتروپی استفاده شد. از ۱۶ متغیر محیطی شامل متغیرهای توپوگرافی، اقلیمی و خاکی به­عنوان متغیرهای مستقل و نقاط حضور گونه بلوط ایرانی به­عنوان متغیر پاسخ استفاده شد. برای ارزیابی مدل از معیار سطح زیر منحنی (AUC) استفاده شد. برای تعیین و ارزیابی اهمیت متغیرهای محیطی از روش جک­نایف (Jackknife) استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که مدل حداکثر آنتروپی (MaxEnt) دارای کارایی بالایی با مقدار سطح زیر منحنی (AUC) ۹۸/۰ بود و متغیرهای متوسط دمای سالیانه، ارتفاع، و بارندگی در چارک مرطوب سال اهمیت بیشتری دارند. همچنین متغیرهای جهت وNDVI  کمترین اهمیت را در ساخت مدل داشتند. همچنین در این پژوهش نقشه مطلوبیت رویشگاه گونه بلوط ایرانی در منطقه مورد بررسی تهیه شد که می­تواند یک منبع مطمئن برای مدیران در امر برنامه­ریزی برای حفاظت و احیای جنگل­های تخریب شده در منطقه مورد بررسی باشد.

کلیدواژه ها:

پراکنش جغرافیایی ، جک نایف ، دینارکوه ، آشیان اکولوژیک