اثربخشی آموزش خود - دلسوزی بر نگرش های ناکارآمد و تحریف های شناختی در زنان مطلقه بی بضاعت

مقدمه: طلاق از آسیب زاترین فقدان ها می باشد و به عنوان یک عامل خطر، منجر به اختلالات روانی و صدمات روحی در خانواده و همچنین عامل به خطر انداختن سلامت روانی جامعه می شود. هدف پژوهش حاضر اثربخشی آموزش خود - دلسوزی بر نگرش های ناکارآمد و تحریف های شناختی زنان مطلقه بی بضاعت بود. روش: این پژوهش یک مطالعه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه شامل تمام زنانی بود که در نیمه دوم سال ۱۳۹۵ به دلیل مواجه شدن با رویداد آسیب زای طلاق و نداشتن توان مالی برای اداره زندگی خود، تحت حمایت کمیته امداد شهرستان گیلان غرب بودند (۶۲=N). تعداد ۴۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و در دو گروه ۲۰ نفری به تصادف جایگزین شدند. برای گروه آزمایش، آموزش متمرکز بر دلسوزی به مدت ۸ جلسه و هر جلسه یک ساعت و برای گروه کنترل، هیچ گونه آموزشی ارائه نگردید. برای هر دو گروه قبل از اعمال مداخله پیش آزمون و بعد از اعمال مداخله پس آزمون اجرا شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه های اطلاعات جمعیت شناختی، نگرش های ناکارآمد و تحریفات شناختی استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که بعد از تعدیل نمرات پیش آزمون، میزان میانگین نمرات نگرش های ناکارآمد و تحریفات شناختی در گروه آموزش متمرکز بر دلسوزی به طور معنی داری پایین تر از گروه کنترل است (۰.۰۰۱>p) و میزان میانگین گروه آموزش متمرکز بر دلسوزی در طرد بین فردی، توقع غیرواقع بینانه از روابط، سوءبرداشت بین فردی از زیرمولفه های تحریفات شناختی به طور معنی داری پایین تر از گروه کنترل بود (۰.۰۱>p). بحث و نتیجه گیری: آموزش خود - دلسوزی در بهبود نگرش های ناکارآمد و تحریفات شناختی در زنان مطلقه بی بضاعت موثراست.

کلیدواژه ها:

آموزش خود - دلسوزی ، نگرش های ناکارآمد ، تحریف شناختی ، زنان مطلقه بی بضاعت