اثر طرح واره درمانی بر تاب آوری، احساس تنهایی و استقلال عاطفی فرزندان شبه خانواده

مقدمه: فقدان پدر و مادر به هر علتی که باشد بر نحوه رشد کودک تاثیر می گذارد. کودک بی سرپرست از رابطه عاطفی طبیعی محروم است و الگوهای معمول برای روابط متقابل با دیگران را دریافت نمی کند. آمار رو به رشد این افراد و آسیب های روان شناختی وارد بر آن ها قابل چشم پوشی نیست، بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی طرح واره درمانی برتاب آوری، احساس تنهایی و استقلال عاطفی  فرزندان شبه خانواده است. روش: طی یک پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل ۲۱ نفر از بین فرزندان شبه خانواده کلینیک مددکاری اجتماعی اندیشه نیک، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (۱۱ نفر گروه آزمایش و ۱۰ نفر در گروه کنترل). گروه ها در ابتدا و انتهای پژوهش از نظر تاب آوری، احساس تنهایی و استقلال عاطفی مورد آزمون قرار گرفتند سپس گروه آزمایش به مدت دو ماه (۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای) تحت طرح واره درمانی قرار گرفتند. نتایج: تحلیل مانکوا نشان داد طرح واره درمانی بر افزایش تاب آوری، احساس تنهایی و استقلال عاطفی اثربخش بوده است (p<۰.۰۵). بحث و نتیجه گیری: می توان از طرح واره درمانی به عنوان مداخله ای مفید که بر تاب آوری، احساس تنهایی و استقلال عاطفی فرزندان شبه خانواده اثر دارد سود جست.

کلیدواژه ها:

طرح واره درمانی ، تاب آوری ، احساس تنهایی ، استقلال عاطفی ، شبه خانواده