مطالعه تاثیر نمای خودسایه انداز بر میزان جذب انرژی تابشی در اقلیم گرم و مرطوب

یکی از راهکارهای کاهش مصرف انرژی در اقلیم های گرم استفاده از راهکارهای سرمایش غیرفعال است تا بار سرمایشی ساختمان راکاهش دهد. استفاده از فرم خود ساختمان برای سایه انداری یکی از راهکارهای سنتی در ایران بوده است اما امروزه با تغییراتمقررات ساختمانی مانند افزایش ارتفاع ساختمان ها، راهکارهای سنتی کمتر مورد استفاده قرار می گیرند. هدف این پژوهش مطالعه تاثیر تکنیک خودسایه اندازی برنمای ساختمان بر میزان جذب انرژی تابشی است که در یک ساختمان مفروض ۴ طبقه در شهر بندرعباس مورد سنجش قرار می گیرد. در ابتدا مدل سازی پارامتریک در نرم افزار راینو و گرس هاپر انجام شده و برای محاسبات انرژی از افزونه های لیدی باگ استفاده شده است. سپس به بررسی و مقایسه دو روش ایجاد نمای خودسایه انداز (جابه جایی و تغییر ابعاد) پرداخته و پس از آن الگوی بهینه برای نمای جنوبی براساس میزان جذب انرژی از پنجره و میزان جدب انرژی از پنجره و میزان جذب انرژی از جداره های خارجی با استفاده از روش جستجوی فراگیر و با بررسی تمام حالات ممکن نمای ساختمان مطالعه می شود. نتایج نشان می دهد که گزینه بهینه بدون افزایش جذب انرژی در جداره خارجی، ۲۱ درصد کاهش جذب از طریق پنجره های جنوبی را به وجود می آورد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، خودسایه اندازی ، فرمیابی ، انرژی تابشی ، نما ساختمان