محیط کسب وکار در برنامه های توسعه پس از انقلاب

برنامه های توسعه مهم ترین سند اجرایی هر اقتصادی برای نیل به اهداف از پیش تعیین شده یک کشور می باشد که در هدف گذاری و سیاست گذاری از مبانی نظری اقتصادی توسعه متاثر هستند. برنامه ریزی توسعه، فرایندی است چند بعدی که بایستی بر مبنایی مشخص و مورد تفاهم از توسعه که جنبه علمی داشته و بین وجوه سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سازگاری لازم را ارائه می دهد، استوار باشد. در سیاست های کلی ناظر بر برنامه های توسعه، بهبود محیط کسب و کار به عنوان راهبرد اساسی تحقق رشد مستمر و پرشتاب اقتصادی ، گسترش عدالت اجتماعی و ارتقای استاندارد زندگی مردم قلمداد شده است. در برنامه های توسعه به صورت کلی بر بهبود فضای کسب و کار به مثابه راهبردهای موثر برای توانمندسازی مردم در برابر فقر، بیکاری و تورم ونیز برای شکوفایی بیشتر اقتصاد کشور تاکید شده است.در این پژوهش، با استفاده از روش کتابخانه ای - اسنادی به معرفی و تبیین مفهوم محیط کسب و کار پرداخته می شود و سپس با اشاره به هدف های اقتصادی کلیه برنامه های توسعه در ایران، چشم انداز فضای کسب و کار در برنامه چهارم و پنجم توسعه و جهت گیری آن در این زمینه ارزیابی و تحلیل می شود آنگاه با مرور برنامه های اجرا شده برای اصلاح فضای کسب و کار در ایران، پیشنهادهایی برای بهبود محیط کسب و کار از طریق قانون گذاری ارائه می شود.

کلیدواژه ها:

محیط کسب و کار ، بهبود محیط کسب و کار ، توسعه ، برنامه های توسعه اقتصادی