بررسی تجربی جذب سولفید هیدروژن در یک برج جذب بستر متحرک

در این مقاله حذف سولفید هیدروژن (H۲S) از یک جریان گازی توسط محلول کیلات آهن در یک برج جذب بستر متحرک مورد مطالعه قرار گرفته است. آزمایش هایی در شرایط عملیاتی گوناگون صورت پذیرفته است. دبی گاز درمحدوده lit/min ۲۸-۲۲، دبی محلول کیلات آهن درمحدوده lit/min ۵/۰-۲/۰ و غلظت سولفید هیدروژن (H۲S) در محدوده ppm ۴۰۰۰-۳۰۰۰ متغیر بوده و دو ارتفاع استاتیکی بستر،۱۳و cm ۲۳، و دو آکنه با قطرهای ۲ و ۵cm/۲ مورد بررسی قرارگرفته اند. نتایج حاصله بیانگر آن است که میزان جذب گاز سولفید هیدروژن با افزایش ارتفاع استاتیکی بستر، افزایش می یابد، زیرا با افزایش ارتفاع استاتیکی بستر، سطح تماس و زمان تماس فازهای گاز و مایع افزایش می یابد. همچنین با افزایش دبی محلول کیلات آهن به دلیل در دسترس قرارگرفتن مول های بیشتری از فریک (Fe+۳) برای واکنش، میزان جذب افزایش می یابد. البته افت فشار نیز با افزایش پارامترهای مذکور افزایش می یابد، بنابراین میزان افزایش این پارامترها با محدودیت مواجه می باشد. بررسی سایر پارامترها نشان داد که در شرایط عملیاتی یکسان، افزایش عواملی مانند قطر آکنه ها، غلظت سولفید هیدروژن و دبی گاز، به دلیل کاهش سطح تماس بین فازها، نسبت مولی Fe۳+ / H۲S و زمان اقامت، موجب کاهش میزان سولفید هیدروژن می گردد. تعیین محدوده مناسب نسبت دبی مایع به دبی گاز (L/G) از ملزومات اساسی جهت طراحی برج جذب بستر متحرک می باشد. لذا با توجه به نتایج اخذ شده، این نسبت بسته به غلظت گاز سولفید هیدروژن خوراک و قطر آکنه مورد استفاده در محدوده lit/m۳ ۲۱-۸ تعیین گردید

کلیدواژه ها:

برج جذب بستر متحرک ، سولفید هیدروژن ، کیلات آهن ، سولفیران