سبک رهبری خدمتگزار

یکی از نیازهای اساسی در جوامع انسانی و سازمانها موضوع رهبری است. انسانها به طور فطری، هم رهبرند و هم پیرو؛ اقتضای فطرت بشری در موضوع رهبری، نوع رهبری خدمتگزار است که متاسفانه بشر درطول زمان این را هم مانند دیگر اقتضائات فطری، دچار دگرگونی کرده است. با دگرگونیهایی که در محیطهای سازمانی رخ داده است، سبکهای سنتی رهبری برآمده از تجربه ودانش صرف بشری، پاسخگوی همه نیازها نیست. اکنون به الگوهای موثرتر رهبری بیش از هرزمان دیگری احساس نیاز می شود. ازمیان سبک های رهبری که به رابطه بین رهبر و پیروان توجه دارد، رهبری خدمتگزار است. اینگونه رهبری برای بهبود رهبری سازمان، ظرفیتی قابل توجه دارد. بر اساس آرمان های اسلامی، دولت و مدیریت محملی برای خدمتگزاریند نه قدرت طلبی. در جوامعی مثل ایران که دین سیاست را تشکیل می دهد سیاست هایی که تدوین می کند باید با عقلانیت دینی، اعمال باشد در غیر این صورت قابلیت اجرا نخواهد داشت. وقتی که نظام سیاسی مبتنی بر دولتی در این نظام بر تئوری دکترین آیت الله مدرس (سیاست ما عین دیانت ماستو دیانت ما عین سیاست ما) بی تردید اداره امور عمومی (مدیریت دولتی) که بازوی اجرایی دولت است و دولت بیرق آن سیاست را به دست گرفته است، باید رویکرد دینی به مدیریت را در بخش دولتی مورد توجه قرار دهد. در حالی که در نگاه دینی، خدمت به قصد رضایت خلق داشت محور اصلی است، ولی در دیگر نگاه ها بی تردید رضایت خداوند را در نظر قرار نمی گیرد. (نوروزی ۱۳۸۶ ص ۹۹)

کلیدواژه ها:

رهبری ، خدمتگذار ، رضایت خداوند