کارکردها و آسیب های الگوبرداری از منظر دینی

یکی از عناصر پایه نظام تربیتی، استفاده از روش های تربیتی مناسب برای رسیدن به تربیت مطلوب است. در میان روش های تربیت، روش الگوبرداری مبتنی بر انتخاب اسوه و الگویی ممتاز است که الگوبردار، شیوه و منش او را ملاک و معیار رفتار خود قرار می دهد. این نوشتار، با استفاده از روش توصیفی تحلیلی انجام شد و هدف آن، بررسی کارکردهای مثبت و نیز، آسیب های احتمالی استفاده از روش الگوبرداری از منظر دینی، با بهرهگیری از آیات قرآن و روایات پیامبر خدا و اهل‎بیتاست؛ کارکردهای الگوبرداری، اعم از بعد شناختی و عاطفی است و آسیب‎های پیرامون آن درباره ارکان مهم اسوه، الگوگزین و روش الگوبرداری می‎باشد.از جمله مهم‎ترین کارکردهای مثبت این روش، شناخت ضعف ها و نقائص، معیار سنجش رشد صفات و تقویت گرایش به فضائل و کمالات است. مهم‎ترین آسیب‎های این روش، شامل الگوهای رشد نایافته، عدم دسترسی به الگو، بی دقتی الگوگزین در گزینش، بی انگیزگی او، ابهام در پیام ها و تاثیرگذاری تعصب و جهالت در روند الگوبرداری است. در نهایت، با مقایسه بین کارکردهای مثبت و آسیب‎های احتمالی روش الگوبرداری تربیت و با تکیه بر مستندات دینی، نتیجه‎گیری شد که این روش، علی‎رغم آسیب‎های احتمالی، ظرفیت بالایی برای بکارگیری در حوزه تعلیم و تربیت دارد؛ چون ابزار عملی در اختیار مربی است که تسهیل‎کننده جدی آموزش و انتقال آموزه‎ها است و با تقویت آگاهی و اقناع عمیق مخاطب، او را برای مواجهه با الگوهای غیرواقعی یاری می‎کند، پس می‎تواند منشا تحولات تربیتی باشد.

کلیدواژه ها:

تربیت ، اصل ، اسوه ، روش ، الگو