پیش بینی کیفیت زندگی زناشویی براساس جهت گیری معنوی

سابقه و هدف: با توجه به نتایج مثبت ازدواج پایدار، پژوهشگران توجه بسیاری را به شاخص ها و عوامل تاثیرگذار بر ارتقای کیفیت زناشویی معطوف کرده اند. یکی از مهم ترین این عوامل، دینداری و نقش اساسی باورها و اعمال مذهبی است. در این راستا پژوهش حاضر با هدف پیش بینی کیفیت زناشویی براساس جهت گیری معنوی انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش توصیفی- همبستگی حاضر در ارتباط با ۸۴۴ نفر از افراد متاهل شهر مشهد با میانگین سنی ۷/۳۱ سال انجام شد. داده های این پژوهش توسط پرسش نامه های اطلاعات جمعیت شناختی، جهت گیری معنوی و کیفیت زناشویی که روایی و پایایی آن ها در ایران تایید شده است جمع آوری گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی و استنباطی (رگرسیون گام به گام) به همراه نرم افزار SPSS ۲۲ استفاده شد. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان می دهد که میزان همبستگی (R) بین جهت گیری معنوی با متغیر وابسته کیفیت زناشویی برابر با ۵۸۲/۰ می باشد. همچنین ضریب تعیین بیانگر آن است که ۲۷/۰ از واریانس متغیر وابسته (کیفیت زناشویی) توسط متغیر جهت گیری معنوی تبیین می شود. معناداربودن مدل رگرسیونی نیز رابطه خطی بین متغیرها را تایید می کند. استنتاج: به نظر می رسد که جهت گیری معنوی و مولفه های آن یکی از شاخص های اصلی ارتقای کیفیت زناشویی و ازدواج پایدار می باشد و نقش تعیین کننده ای را در کیفیت زناشویی زوجین ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

Marital quality ، Religiosity ، Spiritual orientation ، جهت گیری معنوی ، دینداری ، کیفیت زناشویی