تدابیر امنیتی و ضدجاسوسی ، نیروهای مسلح در قانون مجازات اسلامی

اطلاعات، نبض عملیاتی یک دستگاه تلقی می شود و همه نهادها، اعم از دولتی یا غیر دولتی حتی در مقیاسی کوچک تر، نسبت به انتشار اطلاعات خود حساسیت دارند. افشاء اسرار حرفه ای اصطلاح رایجی است که ضمن داشتن صبغه اخلاقی، صبغه حقوقی نیز دارد که طبق ماده ۶۴۸ قانون مجازات اسلامی جرم شناخته شده است.اهمیت اطلاعات در مراکز نظامی، که وظیفه صیانت از استقلال و تمامیت ارضی هر کشوری را بر عهده دارند، دو چندان می شود و حساسیت نسبت به افشاء آن ها، به هر طریقی که صورت بگیرد نیز دو چندان است و معمولا با مجازاتی شدیدتر از مجازات افشای اسرار حرفه ای در مراکز غیر نظامی همراه است. قانون گذار ایران نیز به حکم همین حساسیت جنبه های مختلف و اشکال مختلف این عمل را در قانون مجازات اسلامی و قانون مجازات جرایم نیروهای مسلح و قوانین متفرقه دیگر مورد توجه قرار داده و جرم انگاری نموده است.پژوهش حاضر با روشی توصیفی تحلیلی، در صدد یافتن پاسخ این پرسش می باشد که در خصوص مجازات جرم جاسوسی نیروهای مسلح به کدام قانون باید استناد کرد؟ یافته های پژوهش حاکی از آن است که اگر عملی در قانون مجازات اسلامی جرم شناخته شده باشد ولی در قانون مجازات جرایم نیروهای مسلح جرم شناخته نشده باشد نظامیان در موارد مزبور تابع قانون مجازات اسلامی خواهند بود و نمی توان به استدلال پیش بینی نشدن آن جرم در قانون مجازات جرایم نیروهای مسلح عمل نظامیان را جرم تلقی نکرد.

کلیدواژه ها:

جاسوسی ، امنیت ملی ، خیانت به کشور ، جرائم نیروهای مسلح