تدوین راهبردهای ارتقای کیفیت محیطی با رویکرد شهرسازی تاکتیکال (نمونه موردی: محله دادگر مشهد)

توسعه شهرها؛ افزایش جمعیت و به طبع آن رشد جمعیت شهرنشینی باعث ایجاد نابرابری های اجتماعی، اقتصادی، توسعه نامتوازن شهر، افت کیفیت محیطی شهرها و محلات شده است. همچنین تا به امروز استراتژی های برنامه ریزی جامع نتوانسته اند فضاهایی را ایجاد کنند که به نیازهای اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی شهروندان پاسخ دهد. تمامی موارد گفته شده، نیاز به رویکردهای نوین برای حل این مسائل در شهرهای امروزه را افزایش داده است. از این رو تحقیق حاضر باهدف ارتقاء کیفیت محیطی محلات با تکیه بر رویکرد شهرسازی تاکتیکال درصدد است ملاحظات این رویکرد را در مقیاس خرد بر محله دادگر در منطقه ۱۱ شهرداری مشهد مورد بررسی قرار دهد. پژوهش موردنظر با توجه به نوع تحقیق، از نوع تحقیقات همبستگی و توصیفی می باشد و برای گردآوری اطلاعات و داده ها از مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی از نوع برداشت میدانی و پرسشنامه همراه با مصاحبه و مستندسازی استفاده شده است. برای تجزیه وتحلیل اطلاعات و دستیابی به راهبردها از مدل SWOT و QSPM استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش ساکنین و کسبه محله دادگر می باشد که با استفاده از فرمول کوکران نمونه ای به حجم ۳۷۳ پرسشنامه دست پیدا نمودیم و همچنین ۳۰ عدد پرسشنامه برای تکمیل پرسشنامه متخصصین به طور تصادفی از جامعه آماری که شامل مشاوران طرح محله ما در شهرداری منطقه ۱۱، شورای اجتماعی محلات، پخش و تکمیل گردید. ملاحظات این نتایج نشان می دهد که: مهم ترین راهبردهای استخراج شده در ارتقاء کیفیت محیطی به واسطه شهرسازی تاکتیکال را می توان اقدامات کوچک مقیاس، محلی و کم هزینه و کوتاه مدت (۳.۷۴)، بهبود قوانین مربوط به رویکردهای پایین به بالا (۳.۵۴)، و ارتقاء سرزندگی (۳.۴۷) اشاره نمود.

کلیدواژه ها:

شهرسازی تاکتیکال ، شهرسازی مشارکتی ، کیفیت محیطی ، مداخلات کوچک مقیاس ، محله دادگر مشهد