اثرگذاری مولفه های توانمندسازی در بازآفرینی پایدار بافت های فرسوده شهری (مطالعه موردی: بلوار ۱۷ شهریورسنندج)

امروزه اهمیت بافت های فرسوده و رفع ناپایداری آن ها موردتوجه سازمان های ذی ربط قرارگرفته است. برای بازآفرینی این گونه بافت ها؛ توانمندسازی ساکنان مولفه ای کلیدی است که هدف آن؛ افزایش توانایی عمومی ساکنان یک محله ناتوان در خوداتکایی برای توسعه شهری است. روش پژوهش حاضر توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری شامل ۸۴ هزار نفر از سرپرستان خانوار در بافت های فرسوده بلوار ۱۷ شهریور شهر سنندج بوده که با فرمول کوکران تعداد ۱۵۰ نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شد. جمع آوری اطلاعات، به صورت اسنادی و پیمایشی و با استفاده از پرسشنامه انجام گرفته است. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان می دهد که بیشترین میزان تاثیر در این زمینه برای شاخص دسترسی به منابع با میزان ۳۳۰/۰ بتا یا ضریب رگرسیونی استاندارد شده در سطح اطمینان ۹۹ درصد است. از شاخص های اثرگذار دیگر بر بافت ای فرسوده شهری در منطقه مورد مطالعه به ترتیب اولویت می توان به شاخص آموزش (میزان بتا: ۲۵۶/۰)، شفاف سازی (میزان بتا: ۱۴۸/۰)، تشکل ها (میزان بتا: ۱۳۵/۰) و اعتمادبخشی (میزان بتا: ۱۳۱/۰) اشاره کرد. به طوری که برای بازآفرینی بافت های فرسوده پیشنهاد می شود که برنامه ریزی مناسب و سازگار برای بالا بردن مشارکت فعال ساکنان در نظر گرفته شود و برنامه ریزی مناسب با سبک زندگی ساکنان محدوده صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی ، باز آفرینی ، بافت های فرسوده شهری ، بلوار ۱۷ شهریور ، سنندج