مقایسه تاثیر تمرینات بینایی بر توانایی حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم با و بدون تاخیر گفتاری

هدف تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات بینایی بر توانایی های ادراکی- حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم با و بدون تاخیر گفتاری است. این تحقیق که از نوع نیمه تجربی و به لحاظ نتایج، کاربردی است که به روش میدانی اجرا شده است. جامعه آماری این تحقیق شامل تمامی کودکان پسر ۷ تا ۱۲ ساله مبتلا به اوتیسم ساکن شهر یزد بوده که ۱۵ نفر آنان به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند. یافته های این تحقیق نشان می دهد که تمرینات بینایی- حرکتی بر زمان واکنش ساده، هماهنگی یک جانبه، هماهنگی دوجانبه، هماهنگی چشم و دست و چالاکی انگشتان کودکان مبتلا به اوتیسم با و بدون تاخیر گفتاری تاثیر معنی داری دارد و کودکان مبتلا به اوتیسم بدون تاخیر گفتاری دارای توانایی های ادراکی- حرکتی بالاتری در مقایسه با کودکان مبتلا به اوتیسم با تاخیر گفتاری بودند؛ اما در هماهنگی دوجانبه و هماهنگی چشم و دست زمان واکنش ساده و هماهنگی یک جانبه از کودکان اوتیسم بدون تاخیر گفتار عملکرد پایین تری داشتند. هم چنین اندازه اثر تمرینات بینایی- حرکتی بر توانایی های ادراکی- حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم با تاخیر گفتار بیشتر از اندازه اثر این تمرینات بر توانایی های ادراکی- حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم بدون تاخیر گفتار بود. درنهایت این نتیجه حاصل شد که تمرینات بینایی- حرکتی بر توانایی های ادراکی- حرکتی کودکان مبتلا به اوتیسم با و بدون تاخیر گفتاری تاثیر معنی داری دارد

کلیدواژه ها:

تمرینات بینایی- حرکتی ، اوتیسم ، تاخیر در گفتار ، توانایی ادراکی- حرکتی.