خصوصی سازی مدارس در ایران

در مقاله حاضر خصوصی سازی به عنوان یکی از مباحث جدال برانگیز دهه های اخیر بررسی شده است . جریان خصوصی سازی در خلال برنامه پنج ساله اول توسعه اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی از سال ۱۳۶۷ در اقتصاد ایران مطرح گردیده و این روند در مدارس شتاب بیشتری یافته است . مقاله حاضر در راستای پاسخ به سوالاتی نظیر: خاستگاه نظری و زمینه های اقتصادی خصوصی سازی مدارس ، نقش دولت در فرایند خصوصی سازی ، دلایل برپایی مدارس خصوصی ، استفاده کنندگان از مدارس خصوصی و سرانجام کارایی مدارس خصوصی برای زیستن در عصر جهانی شدن و بهره گیری از مزایای آن به رشته تحریر در آمده است .    نتایج حاصله نشان می دهد که اولا، مدارس خصوصی در ایران بیشتر از دو جنبه تامین مالی و اداره مدارس مورد توجه قرار گرفته اند. ثانیا فشارهای سیاسی و اجتماعی برای ایجاد مدارس خصوصی در کشور ایران از عوامل عمده به شمار می روند. لذا می توان گفت دیدگاههای انتقادی - که معتقدند خصوصی سازی مدارس به عنوان فرایندی برای تقویت گروههای غنی و مرفه و حفظ و تثبیت طبقه اجتماعی و موقعیت سیاسی و اجتماعی افراد و خانوادها است ، تبیین مناسبی برای تفسیر دلایل و زمینه های شکل گیری مدارس خصوصی در ایران می باشند. ثالثا، به لحاظ ماهیت ساختاری و عوامل شکل دهنده مدارس خصوصی در کشور ایران ، این مدارس نمی توانند در راستای دستیابی به مزیتهای اقتصاد جهانی حرکت نمایند.

کلیدواژه ها:

خصوصی سازی ، مدارس ، کارایی ، برابری اجتماعی ، آزاد سازی اقتصادی ، دیدگاههای انتقادی