نقش خودارزیابی مرکزی در پیش بینی وابستگی به تلفن همراه در دانش آموزان متوسطه دوره دوم

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش خودارزیابی مرکزی در پیش بینی وابستگی به تلفن همراه در دانش آموزان متوسطه دوره دوم بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. تمامی دانش آموزان متوسطه دوره دوم شهر اردبیل در سال ۱۴۰۲، جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند که از این تعداد، ۳۸۴ نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های خودارزیابی مرکزی جاج، ارز، بونو و تورسن (۲۰۰۳) و آسیب های تلفن همراه جنارو، فلورز، ولا، گنزالز گیل و کابالو (۲۰۰۹) استفاده شد. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که وابستگی به تلفن همراه در دانش آموزان متوسطه دوره دوم با خودارزیابی مرکزی همبستگی منفی معنی‎داری دارد (P<۰/۰۱). همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیر خودارزیابی مرکزی با بتای ۲۳/۰ به طور منفی و معنادار میتواند وابستگی به تلفن همراه دانش آموزان متوسطه دوره دوم را پیشبینی کند. بر اساس یافته های پژوهش حاضر، خودارزیابی مرکزی می توانند وابستگی به تلفن همراه دانش آموزان متوسطه دوره دوم را پیش بینی کند؛ بنابراین، با آموزش و تقویت خودارزیابی مرکزی می توان وابستگی به تلفن همراه دانش آموزان متوسطه دوره دوم را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

خودارزیابی مرکزی ، وابستگی به تلفن همراه ، دانش آموزان متوسطه دوره دوم