خوانش عنصر نور در معماری دوره اسلامی و مقایسه با معنای نور در نظریات استیون هال

نور در معماری دوره اسلامی نمادی از فضای معنوی است و حقیقت جویی را نشان می دهد. نور، به عنوان عنصر غیرمادی و محسوس، در اجزاء مختلف معماری این دوره حضور دارد،و نشانه ای از حرکت به سمت حقیقت است و درایجاد آثار معماری دوره اسلامی ایرانی نقش مهمی دارد. نور به عنوان یک عنصر دو بعدی در جایگاه کالبد و معنا، با همراهی عناصر دیگر معماری، ابزاری برای ایجاد تقدس و تاثیر معنوی در آثار معماری می باشد. معماران این دوره می کوشند از طریق استفاده هنرمندانه از نور، جسمانیت و سنگینی ماده را کاهش دهند و بر جلوه معنوی آثار خود بیافزایند.در ادامه به بررسی معنای نور درنظریات استیون هال به عنوان یک معمار در حوزه پدیدارشناسی پرداخته می شود، هال به شدت به نقش نور در طراحی های خود توجه دارد. او با استفاده از نور، تجربه هایی فراتر از ابعاد فیزیکی فضا ایجاد می کند و به بیان معنا ی عمیق تری می پردازد. برخلاف استفاده معمول از نور به عنوان یک منبع روشنایی، استیون هال آن را به عنوان یک عنصر فرهنگی و اجتماعی در طراحی های خود به کار می برد و بر نور طبیعی و نور مصنوعی تمرکز دارد و سعی می کند تا با استفاده از ترکیب مناسب این دو نوع نور، تجربه های معماری غنی و چشمگیری را برای کاربران فضا ایجاد کند. او از نور برای تاکید بر جزئیات معماری، تعریف فضاها و ایجاد حالت های مختلف نورپردازی استفاده می کند. به طور کلی، در معماری اسلامی ایرانی و طراحی های استیون هال از نور به عنوان عنصری مهم در شکل دهی فضاها و ایجاد تجربه های معماری استفاده می شود. با این حال، معناهای مربوط به نور ممکن است متفاوت باشند، از جمله تجربه های معنوی و تعبیرهای فرهنگی و اجتماعی که در معماری دوره اسلامی بیشترمورد توجه قرار گرفته است و موجب می شود رویکردها و زبان معماری این دو حوزه مورد بررسی ،متفاوت باشد. پژوهش حاضر، به شیوه کیفی به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است.

کلیدواژه ها:

نور ، نور در معماری ، استیون هال ، معماری دوره اسلامی