اثر بخشی آموزش خودشفابخشی بر درماندگی آموخته شده وکیفیت زندگی سالمندان نجف آباد

این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی آموزش خودشفابخشی بر درماندگی آموخته شده و کیفیت زندگی سالمندان نجف آباداجرا شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود بدین منظور جامعهآماری تمامی زنان مقیم آسایشگاه سالمندان نجف آباد هستند که طی فراخوان عمومی در آسایشگاه سالمندان شبانه روزیتعداد ۳۰ نفر واجد ملاک های ورود به مطالعه به صورت در دسترس انتخاب شدند و جهت جمع آوری اطلاعات دموگرافیکو شرح موضوع پژوهش جلسه توجیهی برگزار شد. پس از کسب رضایت از تکتک اعضا جهت شرکت در طرح پژوهشی، ازمیان ۳۰ نفر گروه نمونه به صورت تصادفی، ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل گمارده شدند. سپس آموزشخودشفابخشی لوید و جانسون ( ۱۴ جلسه، ۶۰ دقیقه ای) روی گروه آزمایش اجرا گردید. در صورتیکه گروه کنترل هیچدرمانی دریافت نکردند. ابزار سنجش شامل دوپرسشنامه، درماندگی آمو خته شده کوینلس و نیلسون ۱۹۸۸ و زندگیسازمان بهداشت جهانی ۲۰۰۴ بود. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس به همراه اندازه گیری مکرر نشان داد براساس یافته های به دست آمده در جدول رابطه بین پیش آزمون با پس آزمون نمرات درماندگی آموخته شده و کیفیت زندگیآن معنی دار شده است. درماندگی آموخته شده ۵۶ / ۲ = F و کیفیت زندگی ۲۴ / ۲ = F ، با کنترل این رابطه، میانگین نمرات متغیرهای پژوهش در مرحله پس آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری دارد ۰۵ / ۰ > P؛ لذا فرضیه اصلیپژوهش تایید می شود. براساس یافته های بدست آمده در جدول رابطه پیش آزمون با پس آزمون نمرات درماندگی آموختهشده آن معنادار شده است ۵۶ / ۲ . با کنترل این این رابطه، میانگین نمرات متغیرهای پژوهش در مرحله پس آزمون در دوگروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری دارد ۰۵ / ۰ > P لذا فرضیه فرعی اول پژوهش تایید می گردد. همچنین تاثیر آموزشخودشفابخشی بر مولفه های کیفیت زندگی معنی دار شده است ۰۵ / ۰ > p ؛ لذا فرضیه دوم پژوهش نیز تایید می گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش خودشفابخشی ، درماندگی آموخته شده کیفیت زندگی سالمندان.