دلوز و قاعده ای شاعرانه از زمان در فلسفه کانت

در این مقاله تلاش بر آن است تا از مجموع چهار قاعده ی ادبی و شاعرانه که دلوز برای شرح فلسفه ی کانت به کار برده است، دو قاعده ی اول که دلوز برای شرح و بسط نقد عقل محض کانت به کار برده است را با محوریت چرخش مفهومی کانت درباره ی مفهوم زمان  مورد بررسی قرار دهیم. دلوز برای بازپیکربندی نقد عقل محض از دو قاعده ی ادبی بهره می برد؛ او قاعده ی اولش را از  هملت وام  می­ گیرد که می گوید: «زمان بی چفت و بست است، زمان از لولا در رفته است» و قاعده ی دوم را از آرتور رمبو که می گوید «من دیگری است».  برای درک این گزاره ی غامض و تبیین خوانش خاص دلوز از نقد عقل محض، از خلال نوشته ها و سمینارهای دلوز درباره ی کانت به پیش خواهیم رفت و می خواهیم نشان دهیم که پیش نیاز رسیدن به درکی شایسته و جامع از فلسفه ی خود دلوز، پرداختن به مواجهه ی او با فلسفه ی کانت می باشد.برای نیل به این مقصود گام به گام با دلوز و تشریح او از دستگاه فلسفی کانت همراه می شویم تا در نهایت امر و تا حد امکان از زوایای مختلف به مفهوم زمان در خوانش او از نقد عقل محض بنگریم و به فهم دو قاعده ی شاعرانه اش حول مفهوم زمان، نزدیک شویم.

کلیدواژه ها:

a priori ، phenomenon ، time ، transcendental subject ، پدیدار ، پیشینی ، زمان ، سوژه ی استعلایی