کنترل رواناب های شهری با استفاده از بیندر متخلخل در بافت سنتی شهرهای تاریخی

روند افزایش شهرنشینی و توسعه شهرها، افزایش سطوح نفوذناپذیر را به دنبال دارد. در پی توسعه شهرها، احداث انواع سازهها بر روی خاکهای نفوذپذیر از میزان سطوح نفوذپذیری که قادر به جذب بخشی از آب بارندگی هستند می کاهد و درنتیجه به حجم روان آب میافزاید که باعث وقوع آبگرفتگی معابر و سیلاب در شهرها می شود . نکته قابل توجه این است که سیلاب و آبگرفتگی در شهرها خسارات مالی و مادی زیادی را در پی دارد مخصوصا در شهرهایی که دارای بافت های سنتی خشت و گلی هستند. ازاینرو کنترل سیلاب در شهرها و مخصوصا در بافت سنتی برای حفظ بناهای تاریخی خشت و گلی اهمیت زیادی پیدا میکند؛ زیرا که این سازههای خشت و گلی و آثار باستانی و میراث فرهنگی شناسنامه هر کشوری است که قدمت، هویت، تاریخچه و تمدن هر سرزمین را مشخص می کند، پس حراست و حفظ این میراث گذشتگان و انتقال آن به آیندگان امری ضروری است. یکی از راهکارهای مدیریت و کنترل سیلاب و همچنین ذخیره آب باران، روسازی متخلخل است، به هنگام بارندگی بارش برف و باران، سطح خیابانها و پیاده روها که غالبا با آسفالت و بتن نفوذناپذیر پوشیده شده است که مانع از نفوذ آب به داخل زمین شده و باعث ایجاد آبگرفتگی و سیلاب در معابر شهری می شود، اما سطوح نفوذپذیر به آب باران اجازه می دهد که آب حاصل از بارندگی به درون لایه های زیرین نفوذ کند. هدف این مقاله ارائه بیندر متخلخل بهینه شده به منظور استفاده در معابر بافت سنتی شهرهای تاریخی به منظور جلوگیری از ایجاد رواناب و ذخیره آب باران است.

کلیدواژه ها:

بافت سنتی خشتی ، بیندر متخلخل بهینه ، جلوگیری از آبگرفتگی معابر ، ذخیره آب باران ، معابر شهری