بررسی ارتباط کفایت اجتماعی با باور های خود کارآمدی خانواده با نقش میانجی توانمندسازی روان-شناختی در میان دانش آموزان ابتدایی استان زنجان

هدف این پژوهش مدل یابی ارتباط خود کارآمدی خانواده با کفایت اجتماعی با نقش میانجی توانمندسازی روان شناختی در میان دانش آموزان مقطع ابتدایی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه ی دانش آموزان مقطع ابتدایی استان زنجان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ است که شامل ۱۸۴۷ دانش آموز است . از طریق جدول مورگان ۳۰۴ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری دادهها از پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر و همکاران (۱۹۹۵) و پرسشنامه خودکارآمدی شرر (۱۹۸۲) ، توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد که هرچند کل مدل از برازش نسبی برخوردار بود و ضرایب همبستگی از خود کارآمدی خانواده به سوی کفایت اجتماعی معنی دار بود، در کل سازگاری اجتماعی نمی تواند به عنوان متغیر میانجی بین خود کارآمدی خانواده و کفایت اجتماعی باشد همچنین ضرایب استاندارد و سطح معنی داری برای مسیر خود کارآمدی خانواده به کفایت اجتماعی می توان با اطمینان ۹۵ درصد بیان کرد که مسیر مستقیم این متغیرها معنی دار بوده و کفایت اجتماعی تاثیر مستقیم و معنی داری دارد.

کلیدواژه ها:

خود کارآمدی ، توانمندسازی روان شناختی ، کفایت اجتماعی