نقش مربی گری در مدیریت سازمانهای آموزشی

در سالهای اخیر از میان شیوهها و رویکردهای مختلف به مربی گری اهمیت و توجه بیشتری شده است . این پژوهش به منظور شناسایی شایستگی های خاص مربی گری در راستای رشد و توسعه آموزش انجام شده است . مطالعه پژوهش های پیشین مویید آن است که چگونگی تعامل میان مدیر با نیروی انسانی می تواند تبیین کننده میزان دستیابی به اهداف سازمان باشد. این مهم در ادبیات پژوهش تحت عنوان مربی گری مورد بررسی قرار گرفته است و شواهد دلالت بر آن دارد که مربی گری می تواند در ایجاد مدیریت سازمانی مطلوب و مدیریت مناسب رفتاری سازمانی ، حائز اهمیت است . مربی گری در حیطه های مختلف کاربرد داشته و می تواند به افزایش دانش و بینش شناختی مدیران و پژوهشگران یاری رساند. بر همین اساس این پژوهش در قالب یک مطالعه مروری نسبت به شناخت مفاهیم و کارکردهای مربی گری در حوزه مدیریت اقدام شد. در این پژوهش از مطالعات کتابخانه ای، کتب ، مقالات، مجلات، فصلنامه ها و طرحهای پژوهشی استفاده شده است . در این مطالعه ، باتوجه به جستجوهای که در پایگاههای معتبر اطلاعاتی صورت گرفت ، نتایج نشان می دهد که در دو دهه ی اخیر، دوره مهم پیشرفت در زمینه پژوهش ها، متمرکز بر مربی گری در مدیریت مناسب سازمانهای آموزشی بوده است . بااین حال مطالعه در حوزه مربی گری سازمانی بیش از پژوهش های تجربی ، پژوهش های تئوریک را به خود اختصاص داده است که لزوم بهرهگیری از دیدگاههای تئوریکی در مطالعات تجربی را تبیین می نماید.

کلیدواژه ها:

مربی گری ، مدیریت ، سازمانهای آموزشی