مروری بر داربست های ماتریکس خارج سلولی برای بازسازی بافت غضروف در بیماری استئوکندرال با مواد مصنوعی

مهندسی قابلیت بازسازی و ترمیم نقایص و بیماری های فراگیر بالینی استئوکندرال را دارد. با وجود پیشرفت هایی در زمینه پزشکی بازسازی، ترمیم و بازساختی بافت استئوکندری به دلیل پیچیدگی فضایی واحد های استئوکندری در ترکیب، ساختار و عملکرد یک موضوع چالش برانگیز در بین بیماری های اسکلتی-عضلانی باقی مانده است. در یک رویکرد هدایت شده با مواد مصنوعی می توان خواص شیمیایی و فیزیکی داربست ها را به منظور هدایت رفتار سلولی برای بازسازی بافت غضروف و بالاتر از آن ایجاد محیط و شرایط برای تغییر شکل و رشد سلول به بافت استئوکندر که متشکل از غضروف آهکی شده و استخوان زیر غضروفی می باشد؛ دست یافت. روش های درمان بالینی تسکینی بهبود خاصی در تسکین درد و ترمیم نشان داده اند اما این مهندسی بافت است که نتایج امیدوارکننده تری در بازسازی بافت های پیچیده با ویژگی ترکیبی، ساختاری و عملکردی مشابه به بافت استئوکندرال بومی ارائه کرده است. در این دیدگاه داربست های خارج سلولی استئوکندرال مبتنی بر مواد مصنوعی را مرور می کنیم که از مواد شیمیایی جدید و همچنین استراتژی های ساخت نوآورانه استفاده کرده اند در حالی که تعداد کمی از داربست ها به مطالعات بالینی برای درمان نقص استئوکندرال پیشرفت کرده اند؛ با این حال تلاش های اخیر به استفاده امیدوارکننده از خواص شیمیایی و فیزیکی مواد مصنوعی برای بازسازی بافت های استخوانی اشاره دارد.

کلیدواژه ها:

نقص استئوکندرال ، داربست خارج سلولی ، بافت غضروف ، مواد مصنوعیف استخوان زیر غضروفی