بازیابی تاب آوری مناطق روستایی پس از بحران زلزله در ایران

اکثر مناطق ایران همواره در معرض سوانح طبیعی بوده است و زلزله یکی از سوانح طبیعی پرتکرار و آسیب زننده به ساختمان های روستایی در ایران است. به طور کلی ساختمان های روستایی از مصالح ضعیف و ناپایدار ساخته شده اند، که بیشترین آسیب پذیری را در برابر زلزله دارند و راه حل کم هزینه برای سامان دهی مناطق روستایی بعد از زلزله وجود ندارد.هدف از این پژوهش، ارائه طرح بازیابی تاب آوری مناطق روستایی می باشد. این طرح میتواند برای مواردی که امکان نوسازی در آن وجود نداشته و یا تمایل به نوسازی وجود ندارد و همچنین برای ایمن سازی ساختمان های فرسوده قابل استفاده پیاده سازی شود. هدف خرد طرح برای جلوگیری از تلفات انسانی در میان مدت و بلند مدت تا کل ساختمان روستایی از نو بنا شود. کاربرد اصلی طرح نیز مدارس، بافت فرسوده روستایی و... می باشند. نوع تحقیق کاربردی بر اساس گردآوری داده ها با در نظر گیری صفات مشترک به صورت توصیفی است و بر اساس بررسی نمونه های موردی پیمایش مقطعی است. که با بررسی همبستگی دو متغیر، روابط آنها و بر اساس هدف تحقیق منجر به ایجاد یک متغیر کاربردی جدید شده است. عوامل موثر بر مسکن روستایی: عوامل طبیعی، عوامل اجتماعی و عوامل اقتصادی که در این مقاله سعی شده پاسخی برای عوامل طبیعی با کمترین آسیب به عوامل اجتماعی و عوامل اقتصادی ارایه شود.نتایج پژوهش نشان میدهد الگوی مقاوم سازی برای بازسازی ساختمان های روستایی که دچار آسیب جدی نشده اند مناسب است با استفاده از این طراحی که مانند اسکلت داخلی عمل می کند موجب کاهش زمان بازسازی ساختمان های روستایی می شود می توان کل ساختمان را با حفظ بافت بومی روستایی و با کمترین آسیب های زیست محیطی ایمن نمود این طراحی پاسخ کاملی برای بازیابی تاب آوری بافت آسیب دیده روستایی است.

کلیدواژه ها:

اسکلت داخلی ، زلزله ، تاب آوری ، بافت فرسوده روستایی ، بافت بومی